เพ็ตทูเนีย มีปมจากวัยเด็ก เพราะลิลี่น้องสาวของเธอมีเวทมนตร์ จึงทำให้ลิลี่กลายเป็นลูกคนโปรด ที่ได้รับความรัก ความสนใจจากพ่อแม่มากกว่า เธออิจฉาลิลี่ และต้องแกล้งทำเป็นว่าเกลียดเวทมนตร์ ทั้งที่ลึกๆ ในใจเธอก็อยากเป็นแบบลิลี่ จนถึงขั้นเคยเขียนจดหมายไปหาดัมเบิลดอร์เพื่อขอเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ด้วย (แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ และดัมเบิลดอร์ก็เขียนตอบกลับมาอย่างสุภาพและเห็นอกเห็นใจ) เมื่อแน่ชัดแล้วว่าไม่มีทางที่เธอจะมีเวทมนตร์ได้ ความน้อยใจและความอิจฉาที่มีจึงระเบิดออกมา เธอเรียกลิลี่ว่า ยัยตัวประหลาด และพยายามที่จะตัดขาดกับเธอ (แม้ลึกๆ ในใจเธอก็รู้ดีว่าลิลี่นั้นยังคงรักและห่วงใยเธออยู่เสมอ) เมื่อเพ็ตทูเนียเติบโตขึ้น เธอออกจากบ้านเดิม มุ่งหน้าสู่ลอนดอนเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ พร้อมกับความแน่วแน่ที่จะตัดลิลี่ออกไปจากชีวิต แต่ก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าตรู่วันหนึ่งและพบหลานชายอายุเพียงแค่ขวบเดียวอยู่ที่บันไดหน้าประตูบ้าน พร้อมกับจดหมายแจ้งข่าวการตายของน้องสาว

คำยืนยันจาก เจ.เค.โรว์ลิ่ง ผู้ประพันธ์ การเลี้ยงดูลูกแบบพวกเดอร์สลีย์นั้นสร้างผลเสียร้ายแรงอย่างคาดไม่ถึง ซึ่งเราเห็นได้ชัดเจนในช่วงเล่มถ้วยอัคนีและภาคีนกฟินิกซ์ ว่าเขาถูกตามใจจนเสียคน รายงานพฤติกรรมจากโรงเรียนบ่งบอกถึงการที่เขาชอบใช้กำลังกับผู้อื่น ดัดลีย์ตั้งแก๊งอันธพาลทำลายข้าวของสาธารณะ ผลการเรียนก็ย่ำแย่ เขาไม่เคยถูกฝึกให้มีระเบียบวินัย เห็นได้จากการปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้น้ำหนักของตัวเองเพิ่มขึ้นจนเกือบเท่ากับลูกวาฬเพชรฆาต แต่ทั้งเวอร์นอนและเพ็ตทูเนียก็ยังมองไม่เห็นถึงความผิดพลาดของตนเอง ที่กำลังสะท้อนออกมาในตัวของลูกชาย

ฤดูร้อน 1995 ในวันหนึ่งที่ร้อนที่สุด แฮร์รี่กับดัดลีย์เผชิญหน้ากับผู้คุมวิญญาณ พวกมันเข้าจู่โจมดัดลีย์และพยายามจะมอบจุมพิตให้ ณ ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายนั้น แฮร์รี่เสกคาถาผู้พิทักษ์แล้วไล่พวกมันไปได้สำเร็จ แต่สำหรับดัดลีย์ เขาได้เห็นภาพที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต..

นั่นล่ะครับ เรียกได้ว่าดัดลีย์เจอบทเรียนชีวิตที่หนักมากในเย็นวันนั้น ผู้คุมวิญญาณได้เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล อีกแง่หนึ่งในเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่เพียงแค่แฮร์รี่ได้ช่วยชีวิตลูกพี่ลูกน้องที่ชอบแกล้งเขามาตั้งแต่เด็กเท่านั้น แต่มันได้เปลี่ยนดัดลีย์ เดอร์สลีย์ให้กลายเป็นอีกคนในอีกสองสามปีต่อมา เขาได้พบว่าแฮร์รี่ไม่ใช่แค่คนที่ถือไม้กายสิทธิ์เอามาแกล้งขู่เขาเล่นๆ แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นพ่อมดที่เก่งกาจมากจริงๆ 

หลังจากการโจมตี แฮร์รี่ต้องแบกดัดลีย์กลับไปบ้านด้วยกำลังของตัวเอง แถมไม่วายยังเกือบถูกลุงเวอร์นอนไล่ออกจากบ้าน ดีที่ว่าดัมเบิลดอร์ส่งจดหมายกัมปนาทมาเตือนป้าเพ็ททูเนียว่าเคยรับปากอะไรไว้ สุดท้ายป้าเพ็ตทูเนียจึงยืนกรานให้แฮร์รี่อยู่ในบ้านต่อไป 

อย่างที่ผมกล่าวไปในตอนแรกสุดว่า ป้าเพ็ตทูเนียเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยคุ้มครองแฮร์รี่ นั้นไม่ใช่คำกล่าวอ้างที่เกินจริง แต่มันคือความจริงนะครับ ความจริงที่ว่าเลือดของลิลี่จะช่วยคุ้มครองให้แฮร์รี่อยู่รอดปลอดภัย จนกว่าเขาจะพร้อมเผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์ และเลือดของแม่แฮร์รี่ก็ยังคงเหลืออยู่ในสายเลือด นั่นคือพี่สาวของเธอ ซึ่งก็คือป้าเพ็ตทูเนียนั่นเอง เธอรู้ดีว่าเมื่อยกห้องให้แฮร์รี่สักห้องหนึ่งในบ้านเดอร์สลีย์ นั่นก็เท่ากับช่วยให้แฮร์รี่มีชีวิตรอดอยู่มาได้ถึง 17 ปีเต็ม

แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องจำยอมต้องช่วยเพราะไม่มีทางเลือกอย่างเดียว จริงๆ แล้วก็ยังมีความรักแฝงอยู่ด้วย แม้เราจะแทบไม่ได้เห็นเพราะความเกลียดซึ่งเกิดจากปมในใจนั้นมันกลบไปหมด แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าป้าเพ็ตทูเนียเกลียดน้องสาวจริง เธอคงไม่สนหรอกว่าแฮร์รี่ (ซึ่งเป็นหลานชายแท้ๆ เพียงคนเดียว) จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร และอาจส่งเขาไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอเลือกที่จะเลี้ยงดูเขา - แฟนเพจผมหลายคนเคยบอกว่า ลองนึกภาพในช่วง 2-3 ปีแรกที่แฮร์รี่ยังแบเบาะ ใครล่ะที่ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำและเปลี่ยนผ้าอ้อมให้  - ส่งเข้าโรงเรียนอนุบาล โรงเรียนประถม เพื่อให้แฮร์รี่ได้รับการศึกษา และจริงๆ พวกเขาก็เตรียมส่งแฮร์รี่ให้เรียนต่อชั้นมัธยมด้วยซ้ำ (แน่นอนว่าเขารู้สถานะตัวเองก่อน เลยได้มาเรียนที่ฮอกวอตส์แทน)

สิ่งต่างๆ ที่ป้าเพ็ตทูเนียทำ เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าเธอรักแฮร์รี่รึเปล่า ส่วนดัดลีย์ตั้งแต่ที่แฮร์รี่ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาก็ทำดีกับแฮร์รี่ขึ้นเป็นกอง ปัจจุบันแฮร์รี่ยังคงไปเยี่ยมดัดลีย์พร้อมกับครอบครัวในวันคริสมาตร์ของทุกปี