ความกล้าหาญที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัว

หางหนอนถูกต้อนจนมุม แต่สุดท้ายเขาก็หนีรอดออกมาได้อีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่ความขี้ขลาดผลักให้เขาทำในสิ่งที่กล้าบ้าบิ่น สิ่งที่จะเปลี่ยนโลกเวทมนตร์ให้กลับเข้าสู่ภาวะสงครามอีกครั้งหนึ่ง

เราอาจไม่เคยจินตนาการกันว่าหลังจากที่หลบรอดมาจากพวกแฮร์รี่ได้ หางหนอนออกจากฮอกวอตส์ เดินทางไกลไปยังแอลเบเนียเพื่อตามหาโวลเดอมอร์ แม้เขาจะหวาดกลัวจอมมารมากเพียงใด แต่ก็เป็นเวลาเกือบปีที่เขาต้องคอยเลี้ยงไข้จอมมารเพื่อรอวันที่จะทำการฟื้นคืนชีพให้โวลเดอมอร์อีกครั้ง

ราวกับว่าตอนนี้จอมมารเป็นความหวังเดียวที่จะทำให้เขามีชีวิตรอด เพราะตอนนี้ทุกคนรู้ความจริงกันหมดแล้วว่าใครคือคนที่หักหลังพวกพอตเตอร์ตัวจริง

อีกอย่างในจังหวะที่กำลังทำการคืนชีพ ในฐานะทาสรับใช้เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ หางหนอนยอมสละมือของตนเองเพื่อให้กระบวนการเสร็จสมบูรณ์ แถมยังเป็นการตัดด้วยมีดเงินเปล่าๆ โดยไม่ใช้เวทมนตร์ช่วยอีกด้วย – นึกย้อนถึงจังหวะนี้เมื่อใด ผมก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าหางหนอนมีแต่ความขี้ขลาดจริงๆ หรือ

ผมเลยคิดว่า พื้นฐานเขาเป็นคนกล้าหาญ แต่มันถูกครอบไว้ด้วยความขี้ขลาด และมันก็ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายกาจกับโลกเวทมนตร์เสียด้วย

บางคนมักชอบแย้งว่าหางหนอนควรอยู่สลิธีริน (ขนาดหมวกคัดสรรยังลังเล) แต่ผมเชื่อว่าหมวกคัดสรรมันเลือกถูกแล้วนะ ประการแรก อย่างที่ได้เขียนไป ความกล้าหาญไม่ได้มีด้านดีเสมอไป ดังที่หางหนอนได้แสดงให้พวกเราเห็น

ประการที่สอง หางหนอนไม่มีคุณสมบัติใดที่เข้ากับความเป็นสลิธีรินเลยแม้แต่น้อย - เขาไม่มีความทะเยอทะยาน เขาไม่ได้อยากเป็นใหญ่ แม้แต่ในกลุ่มผู้เสพความตาย หางหนอนก็ไม่เคยโหยหาชื่อเสียง อำนาจหรือการยอมรับจากโวลเดอมอร์เหมือนกับผู้เสพความตายคนอื่นๆ

เขาเป็นแค่คนขี้ขลาดที่ต้องการคนที่แข็งแกร่งมาคุ้มกะลาหัวเท่านั้นเอง