ในครั้งแรกที่อ่าน เราอาจตั้งคำถามและไม่เข้าใจว่าทำไมรอนถึงคิดกับแฮร์รี่แบบนั้น และอาจพาลให้คิดไปไกลถึงขนาดที่ว่ารอนมาเป็นเพื่อนกับแฮร์รี่เพราะอยากมีเพื่อนเป็นคนดังรึเปล่า ?

จริงๆ ประเด็นนี้.. มันมีเรื่องความต่างของวัฒนธรรมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย คนไทยเราส่วนใหญ่ถูกสอนให้ประนีประนอมกับคนรอบข้าง อยู่อย่างเงียบๆ และยอมๆ กันไป เพื่อสังคมจะได้ไม่วุ่นวาย แน่นอน.. โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว รวมถึงเพื่อนสนิทของเราด้วย เราจึงอาจสงสัยว่า ความอิจฉาที่รอนมีต่อแฮร์รี่นั้น เป็นสิ่งที่เราควรทำกับเพื่อนสนิทเหรอ

ในหลายๆ ประเทศ ที่ระบบทุนนิยมเป็นตัวขับเคลื่อนสังคมและเศรษฐกิจ (ยุโรป อเมริกา หรือในเอเชียก็มี อย่างสิงค์โปร์ เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น) ประชาชนถูกปลูกฝังให้สร้างแรงผลักดันกับตัวเองอยู่เสมอ เพื่อเป็นการกระตุ้นให้พวกเขาไปสู่เป้าหมายต่างๆ ในชีวิต แน่นอนว่าการแข่งขันจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่ในกลุ่มพี่น้องหรือเพื่อนที่สนิทกันมากแค่ไหนก็ตาม

รอนมีแฮร์รี่เป็นเพื่อนสนิท แต่ขณะเดียวกันแฮร์รี่ก็เป็นคนดัง สปอตไลท์ส่องไปที่เขาแทบจะตลอดเวลาจนรอนไม่มีพื้นที่ได้เฉิดฉาย การที่ชื่อของแฮร์รี่ลอยออกมาจากถ้วยอัคนี ทำให้ความอัดอั้นในใจรอนถึงคราวระเบิด และกลายเป็นความอิจฉา เขาจึงพาลคิดไปเองว่าแฮร์รี่แอบทำลับหลังเขา เพราะไม่อยากให้เขาเข้าร่วมการแข่งด้วย และเพื่อที่ตัวเองจะได้ซีนในฐานะเด็กชายผู้รอดชีวิตและตัวแทนของฮอกวอตส์

จริงๆ รอนคงอยากขอโทษและกลับไปคืนดีกับแฮร์รี่ตั้งแต่ก่อนเริ่มภารกิจแรกด้วยซ้ำ (เขาน่าจะแอบเฝ้าดูแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ฝึกซ้อมคาถาเรียกของกันอย่างเอาเป็นเอาตายในคืนก่อนเริ่มภารกิจแรก - อันนี้ผมจินตนาการเองนะ) แต่อย่างที่รู้กันว่าความอิจฉากำลังครอบงำจิตใจเขาอยู่ มันจึงเป็นสถานการณ์ที่เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

จนเมื่อเขาได้ชมภารกิจแรก และเห็นว่าสิ่งที่ตัวแทนทุกคนต้องทำนั้นมันเสี่ยงตายแค่ไหน รอนจึงลบความอิจฉาในใจของเขาออกไปได้ในที่สุด และพยายามจะเข้าไปขอโทษแฮร์รี่ แต่แค่รอนปริปากพูดกับเขาเพียงไม่กี่คำ แฮร์รี่ก็รู้ในทันทีว่ารอนหมายถึงอะไร เขาจึงรีบตัดบทว่า “ลืมมันไปเถอะ” โดยไม่ต้องให้รอนเอ่ยคำว่าขอโทษออกมาด้วยซ้ำ

หลายครั้งที่มิตรภาพอาจจะต้องผ่านการแตกหรือหักลงมาก่อน จากนั้นค่อยซ่อมแซมและประสานขึ้นใหม่อีกครั้ง ซึ่งอาจจะทำให้แน่นแฟ้นขึ้นกว่าเดิม (แต่แน่นอน.. ต่างฝ่ายก็ต้องเรียนรู้กันด้วย ไม่ใช่แค่เอ่ยคำว่าขอโทษไปให้พอจบ) หรืออาจจะเปราะบางมากกว่าเดิม นั่นก็เป็นเรื่องของปัจเจกคน แต่ในกรณีของรอนกับแฮร์รี่ เราคงเห็นได้ว่ามันจะเป็นแบบไหน

อีกอย่างหนึ่งเราได้เรียนรู้จากรอน นอกจากจะอนุญาตให้ตัวเองได้เศร้าหรือเสียใจแล้ว ความรู้สึกด้านลบอย่างความโกรธหรืออิจฉา เป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่เราไม่ควรมองข้าม เราควรเรียนรู้อารมณ์ด้านนี้ของตัวเองด้วยเหมือนกัน เพื่อที่จะได้หาวิธีในการรับมือ ดีกว่าจะเก็บไว้ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่าอย่าสร้างความขัดแย้งหรืออย่าทำให้คนรอบตัวต้องอึดอัด ตราบใดที่เรายังเป็นมนุษย์ ทุกห้วงอารมณ์ในตัวเราควรจะทำความรู้จักกับมันไว้ให้ดี อาจจะเพื่อควบคุม ไม่ให้มันสร้างผลเสียซึ่งอาจจะส่งผลได้มหาศาลมากกว่าที่เราคาดคิด