แน่นอนว่าเขาเดินมาหาพวกวีสลีย์ด้วย อาเธอร์ยอมเล่นกับเขาหนึ่งเกลเลียน แต่เฟร็ดกับจอร์จลงพนันกับเขาไปถึงสามสิบเจ็ดเกลเลียน และมันเป็นเงินเก็บของทั้งสองที่เตรียมไว้สำหรับเริ่มธุรกิจร้านขายของเล่นตลก - นายวีสลีย์พยายามห้ามปราม แต่ก็ไม่เป็นผล

ผลการแข่งขันเป็นไปตามที่เฟร็ดกับจอร์จทำนาย (ไอร์แลนด์ชนะแต่วิกเตอร์ ครัมได้ลูกสนิช) ลูโดจึงต้องจ่ายเงินพนันให้กับทั้งสอง ก่อนที่ในวันต่อมาเงินที่ลูโดจ่ายให้ฝาแฝดไปนั้นได้อันตรธานหายไปจนหมด เพราะเขาเอาทองเลเปครอนมาจ่าย ในตอนแรกทั้งสองก็คิดว่าคงเป็นเรื่องเล่นตลกของลูโด (เพราะบุคลิกและท่าทีของเขาชวนให้คิดแบบนั้น) พวกเขาจึงส่งจดหมายไปขอเงินพนันที่ควรได้ แต่ไม่ว่าจะส่งไปเท่าไรก็ไม่มีการตอบรับ ในช่วงที่จัดการประลองเวทไตรภาคีทั้งสองก็พยายามจะเข้าไปพูดคุย ลูโดก็หลบหน้าและบ่ายเบี่ยงทั้งสอง สุดท้ายเขาก็ออกลายเต็มที่ บอกว่าทั้งสองยังเด็กเกินไปที่จะเล่นพนัน พร้อมกับปฏิเสธที่จะจ่ายเงินพนันให้กับฝาแฝด

จอร์จจึงขอเงินพนันที่พวกเขาลงไป (สามสิบเจ็ดเกลเลียน) คืน แต่ลูโดก็ปฏิเสธและก็หลบหน้าทั้งสองไปเลยหลังจากนั้น ฝาแฝดจึงพยายามจะแบล็กเมลล์เขากลับ เพราะพวกเขาเพิ่งได้พบความจริงว่า ลูโด แบ็กแมนนั้นกำลังมีปัญหาทางการเงิน จากการไปกู้ยืมทองจำนวนมากจากพวกก๊อบลิน และเขาก็ถูกพวกก๊อบลินล้อมจับและปล้นเอาทองที่ติดตัวไปหมดตั้งแต่ตอนควิดดิชเวิล์ดคัพแล้วนั่นเอง

ลูโด แบ็กแมนเป็นอีกตัวละครหนึ่งที่ผมเรียกว่าเป็น “ลายเซนต์ของเจ.เค.โรว์ลิง” นั่นคือ คุณไม่ควรไว้ใจและด่วนตัดสินคนจากเพียงครั้งแรกที่เห็น

ในกรณีนี้ ลูโดแสดงให้พวกเราเห็นว่าเขาเป็นคนร่าเริง ขี้เล่น ใสซื่อ เป็นถึงหัวหน้ากองฯ ซึ่งเป็นตำแหน่งระดับสูงในกระทรวงเวทมนตร์ เขาจึงไม่น่าดูเป็นคนที่จะหลอกลวงผู้อื่น แต่อย่างว่าล่ะ แม้แต่ในโลกเวทมนตร์ "เรื่องเงินก็ไม่เข้าใครออกใคร"

หลายคนที่อ่านบทความนี้อยู่อาจเคยเจอคนแบบลูโด แบ็กแมนในชีวิตจริงก็เป็นได้ เราเชื่อคนๆ หนึ่งจากบุคลิก ท่าทางและการแสดงออกที่ดูน่าเชื่อถือ ก่อนที่จะมาพบความจริงภายหลัง ซึ่งส่วนใหญ่นั้นก็มักจะสายเกินไปเสียแล้ว

ปล. ผมเองก็เคยเจอคนแบบนี้เหมือนกันนะ