ตอนที่ 3 : ข้อบังคับแรพพาพอร์ต

ปี ค.ศ. 1790 เอมิลี่ แรพพาพอร์ต ประธานคนที่สิบห้าแห่งมาคูซา ได้ตรากฎหมายที่มีใจความสำคัญถึงการประกาศแยกชุมชนผู้วิเศษออกจากโนเเมจอย่างชัดเจน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากมีการละเมิดบทบัญญัติปกปิดความลับนานาชาติอย่างร้ายแรง มาคูซาถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักจากสมาพันธ์พ่อมดนานาชาติ ที่น่าอายและเลวร้ายกว่านั้นคือ ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นจากภายในมาคูซาเอง

เรื่องราวโดยย่อคือ หายนะครั้งนั้นเกี่ยวข้องกับลูกสาวของผู้ดูแลสินทรัพย์และดราก็อต ซึ่งเป็นคนสนิทของประธานแรพพาพอร์ต (ดราก็อตคือสกุลเงินของพ่อมดในอเมริกา ตำแหน่งผู้ดูแลดราก็อตเทียบได้กับหัวหน้ากองคลัง) อริสโตเติล ทเวฟทรีส์ เป็นคนที่มีความสามารถ แต่ลูกสาวของเขา ดอร์คัส กลับมีสมองเท่าขี้เลื่อยซึ่งตรงข้ามกับความสวยที่มีอย่างสิ้นเชิง สมัยที่เรียนอยู่อิลเวอร์มอร์นี เธอเป็นเด็กไม่เอาไหนและชอบหมกตัวอยู่กับบ้านขณะที่พ่อของเธอกำลังได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นไประดับสูง เธอไม่เคยฝึกฝนเวทมนตร์แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับเสื้อผ้าหน้าผมและการจัดงานเลี้ยง

วันหนึ่งระหว่างการไปปิกนิค ดอร์คัส ทเวฟทรีส์ ได้เกิดความหลงใหลต่อโนเเมจหนุ่มรูปหล่อที่ชื่อว่า บาร์โธโลมิว แบร์โบน แต่สิ่งที่ดอร์คัสไม่รู้คือ บาร์โธโลมิวนั้นเป็นลูกหลานของสเกาเรอร์ ไม่มีใครในครอบครัวของเขาที่มีเวทมนตร์ และความเชื่อเกี่ยวกับเวทมนตร์ของเขาก็ฝังลึกและยากจะสั่นคลอน ที่ว่าพวกพ่อมดแม่มดนั้นคือปิศาจดีๆ นี่เอง

ดอร์คัสลืมนึกถึงอันตรายโดยสิ้นเชิง เธอปลาบปลื้มกับท่าทีของบาร์โธโลมิวที่แสดงออกอย่างสุภาพว่าสนใจใน มายากลเล็กๆ  ของเธอ และเมื่อตามมาด้วยคำถามที่ดูไร้เดียงสาบางข้อ ดอร์คัสก็เปิดเผยข้อมูลความลับซึ่งบอกที่ตั้งของมาคูซาและอิลเวอร์มอร์นี ข้อมูลของสมาพันธ์พ่อมดนานาชาติและทุกอย่างที่พวกเขาทำเพื่อปกป้องและปิดบังการมีอยู่ของชุมชนผู้วิเศษ

เมื่อรวบรวมข้อมูลจากดอร์คัสให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว บาร์โธโลมิวก็ขโมยไม้กายสิทธิ์ที่เธออุตส่าห์แสดงให้เขาดูไป และเอามันไปโชว์ให้กับบรรดานักข่าวที่เขาได้พบ จากนั้นจึงรวบรวมกลุ่มเพื่อนของเขาและอาวุธพร้อมมือ เป้าหมายคือกวาดล้างบรรดาพ่อมดแม่มดที่อาศัยอยู่ในบริเวณนั้นทั้งหมด บาร์โธโลมิวยังทำใบปลิวซึ่งลงที่อยู่ของพวกพ่อมดแม่มดแจกจ่ายไปทั่วและส่งจดหมายไปยังโนเเมจบางคนที่มีอำนาจ ให้ดำเนินการตรวจสอบว่ามีพวก ปิศาจนอกรีต กลุ่มนี้อยู่ในสถานที่ซึ่งได้ระบุไว้หรือไม่

บาร์โธโลมิว แบร์โบนรู้สึกตื่นเต้นกับภารกิจของเขาที่กำลังจะเปิดเผยถึงการมีอยู่จริงของพ่อมดแม่มดในอเมริกา เขาตื่นเต้นเสียจนทำเกินกว่าเหตุถึงขั้นชักปืนออกมายิงใครก็ตามที่เขานั้นเชื่อว่าเป็นกลุ่มพ่อมดแห่งมาคูซา แต่กลับมาพบทีหลังว่าเป็นโนเเมจผู้โชคร้ายที่กำลังเดินออกมาจากตึกซึ่งเขากำลังเฝ้ามองอยู่ โชคดีที่ยังไม่มีใครถูกฆ่า สุดท้ายบาร์โธโลมิวก็ถูกจับเข้าคุกเนื่องจากการกระทำที่อุกอาจโดยที่มาคูซายังไม่ต้องลงมือทำอะไร ถือเป็นความโล่งใจอย่างยิ่งสำหรับมาคูซาที่กำลังรับมือกับการกระทำอันไร้หัวคิดครั้งใหญ่ของดอร์คัส

บาร์โธโลมิวได้แจกจ่ายใบปลิวของเขาออกไปเป็นวงกว้าง มีหนังสือพิมพ์บางฉบับที่เชื่อคำพูดของเขาอย่างจริงจัง ถึงขั้นลงภาพไม้กายสิทธิ์ของดอร์คัสพร้อมกับคำบรรยายที่ว่า “เตะได้เหมือนล่อ” เมื่อโบกมัน  อาคารที่ตั้งของมาคูซาถูกจับตามองและได้รับความสนใจอย่างมากจนพวกเขาต้องย้ายที่ตั้งกันใหม่ ในฐานะผู้นำ แรพพาพอร์ตถูกกดดันให้กล่าวแถลงต่อหน้าสมาพันธ์พ่อมดนานาชาติในการสอบสวนแบบเปิด เธอเองก็ไม่อาจรับรองได้ว่าบรรดาคนที่ได้ข้อมูลเกี่ยวกับดอร์คัสไปนั้นถูกเสกคาถาลบความทรงจำหมดทุกคนหรือไม่ การรั่วไหลของความลับครั้งนี้ร้ายแรงมาก ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อไปหลังจากนี้อีกหลายร้อยปี

แม้จะมีหลายคนจากชุมชนผู้วิเศษ เรียกร้องให้ดอร์คัสต้องโทษจำคุกตลอดชีวิตหรือไม่ก็ให้ประหารชีวิตเสีย แต่เธอก็ถูกจำคุกเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น หลังพ้นโทษด้วยความอับอายและหวาดระแวงอย่างหนัก เธอปลีกตัวออกไปจากสังคมผู้วิเศษและใช้ชีวิตอยู่อย่างเดียวดาย โดยมีเพียงแค่กระจกเงาและนกแก้วเป็นเพื่อนคู่ใจ

การเผยความลับของดอร์คัสนำไปสู่การประกาศใช้กฎหมายแรพพาพอร์ต กฎหมายนี้บังคับให้มีการแยกชุมชนผู้วิเศษออกจากพวกโนเเมจอย่างชัดเจน ผู้วิเศษถูกห้ามให้มีการติดต่อ ผูกมิตรหรือแม้กระทั่งแต่งงานกับพวกโนเเมจ การผูกมิตรกับโนเเมจถือเป็นความผิดและมีบทลงโทษที่รุนแรง การสื่อสารกับพวกโนเเมจถูกจำกัดไว้เฉพาะการสนทนาที่จำเป็นเท่านั้น

กฎหมายแรพพาพอร์ตยังเป็นตัวบ่งชี้ถึงความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างสังคมผู้วิเศษในอเมริกาและในยุโรป โลกเก่า การรักษาความลับนั้นได้รับความร่วมมือและการติดต่อประสานงานกันระหว่างรัฐบาลของโนเเมจและรัฐบาลของผู้วิเศษ ในอเมริกา มาคูซาทำงานอย่างเป็นเอกเทศจากรัฐบาลของโนเเมจ ในยุโรปพ่อมดแม่มดยังมีการแต่งงานและผูกมิตรกับพวกโนเเมจ ในอเมริกาโนเเมจกลับถูกมองว่าเป็นศัตรูของพ่อมดแม่มด กล่าวสั้นๆ คือ กฎหมายแรพพาพอร์ตทำให้ชุมชนผู้วิเศษอเมริกาต้องอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ซึ่งต้องเผชิญกับความเคลือบแคลงสงสัยจากกลุ่มโนเเมจที่ยังคงฝังรากลึก