ผี

ในโลกของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผีนั้นโปร่งแสง เป็นรอยพิมพ์สามมิติของพ่อมดแม่มดที่ตายไปแล้ว ซึ่งต้องการที่จะอยู่ในโลกมนุษย์ต่อไป  พวกมักเกิ้ลไม่สามารถกลับมาเป็นผีได้ และพ่อมดแม่มดที่ฉลาดก็เลือกที่จะไม่กลับมาเป็นผีเช่นกัน มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ "การค้างคา" ในบางสิ่งที่อยู่ในรูปของ ความกลัว ความผิดหวัง ความเสียใจ หรืออะไรก็ตามที่ยังติดค้างอยู่ในโลกมนุษย์นี้ ทำให้พวกเขาปฏิเสธที่จะก้าวต่อในอีกมิติหนึ่ง

การเลือกที่จะยึดติดอยู่กับความกลัวของชีวิตบนโลก พวกผีจึงถูกจำกัดในด้านการรับสัมผัส พวกเขาไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกทางกายภาพได้ ความรอบรู้และลักษณะรูปร่างของพวกเขาจะยังคงเป็นเหมือนกับตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ รวมทั้งความคับข้องใจที่ติดมาตั้งแต่ในอดีตยังคงติดตามมาอยู่นานนับศตวรรษ (อย่างเช่นการถูกตัดคอแบบไม่เรียบร้อย) ด้วยเหตุผลดังกล่าวนี้ พวกผีจึงดูราวกับเป็นกลุ่มสมาคมที่ดูแล้วชวนให้น่าสังเวช พวกเขามักจะไม่ค่อยชอบใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่ดูน่าสนุกสนานหรือสำหรับคนส่วนใหญ่ พวกผีไม่สามารถย้อนกลับไปหาคำตอบที่เหมาะสมของคำถามที่ว่า "ความตายนั้นเป็นอย่างไร" ได้ เพราะพวกเขาเลือกเส้นทางของชีวิตที่น่าสังเวชใจมาแทนเสียแล้ว

พวกผีสามารถทะลุผ่านวัตถุที่เป็นของแข็งได้โดยไม่สร้างความเสียหายให้แก่วัตถุหรือสสารนั้นๆ แต่จะสร้างความแปรปรวนให้กับน้ำ ไฟ และอากาศ นั่นคืออุณหภูมิจะลดต่ำลงอย่างรวดเร็วในบริเวณที่พวกผีเคลื่อนที่ผ่าน และจะส่งผลกระทบอย่างรุนแรงหากพวกเขาอยู่รวมตัวกันเยอะๆ ในสถานที่เดียวกัน เมื่อใดที่พวกผีปรากฏตัวจะทำให้ดวงไฟเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ถ้าหากพวกผีเคลื่อนที่ผ่านสิ่งมีชีวิต อาจจะแค่บางส่วนหรือทั้งตัว ผู้ที่ถูกผีทะลุผ่านจะรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับตกลงไปในน้ำที่เย็นจนเป็นน้ำแข็ง

แม่มดและพ่อมดต่างแปลกใจเป็นอย่างยิ่งที่รู้ว่าพวกมักเกิ้ลเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติ และบางทีก็เห็น (หรือได้ยิน) พวกผีแบบโต้งๆ บางทีมักเกิ้ลอาจจะรู้สึกถึงความหนาวเย็นและน่าขนลุกในสถานที่แห่งนั้น พวกมักเกิ้ลที่อ้างว่าพวกเขามองเห็นพวกผีนั้นสันนิษฐานได้สองอย่างคือ หนึ่ง พวกเขาโกหก สอง พ่อมดเป็นคนแสดงให้พวกเขาเห็นเอง ซึ่งนี่เป็นช่องโหว่อีกอันหนึ่งของบทบัญญัติปกปิดความลับนานาชาติ

ฮอกวอตส์เป็นสถานที่ ที่มีผีสิงมากที่สุดในอังกฤษ(และยังถือว่าเป็นเกาะที่มีการรายงานเรื่องมีการพบเห็นผีมากกว่าที่ใดในโลกอีกด้วย) ปราสาทเป็นสถานที่อันน่าพิสมัยสำหรับพวกผี เพราะการอาศัยอยู่ในสถานที่นั้นช่วยให้เพื่อนผู้จากไปอยู่ในความรู้สึกของความเป็นนิรันดร์และรวมทั้งความปรารถนา ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะได้ยินเรื่องราวความทรงจำเก่าๆ ซ้ำไปซ้ำมา

บ้านทั้งสี่หลังของฮอกวอตส์ มีผีสิงสู่อยู่ประจำแต่ละบ้าน สลิธีรินมีบารอนเลือด ผู้ซึ่งมีเลือดสีเงินอาบทั่วตัว ผีประจำบ้านที่แทบจะไม่พูดคุยกับใครคือสุภาพสตรีสีเทา ผู้ซึ่งมีผมยาวสลายและสง่างาม

ฮัพเพิลพัฟเป็นที่สิงสู่ของบาทหลวงอ้วน ผู้ซึ่งถูกประหารเพราะบาทหลวงอาวุโสเริ่มสงสัยในวิธีการรักษาโรคฝีของเขาให้แก่ชาวบ้านด้วยการจิ้มไม้แปลกๆใส่พวกเขา และความไม่รอบคอบของเขาเองด้วยที่ดึงกระต่ายออกมาจากถ้วยศีลมหาสนิท แม้จะมีความใจดีเป็นอุปนิสัยเด่นประจำตัว แต่บาทหลวงอ้วนยังคงไม่พอใจอยู่บ้างที่เขาไม่เคยได้รับการแต่งตั้งเป็นคาร์ดินัลก่อนตาย

กริฟฟินดอร์คือบ้านของนิกหัวเกือบขาด ตอนที่ยังมีชีวิตเขาคือ เซอร์นิโคลัส เดอร์มิมซิ่ง พอร์พิงตัน เพราะความอวดดีและไม่เคยรู้ว่าตนเองเป็นพ่อมดที่มีความสามารถน้อยกว่าที่คิด  ในตอนที่มีชีวิต เซอร์นิโคลัสกำลังเดินเตร่ไปรอบๆ ท้องพระโรงของพระเจ้าเฮนรี่ที่เจ็ด และเพราะความโง่เขลา จากการพยายามช่วยเสริมความงามให้แก่นางในคนหนึ่ง หญิงโชคร้ายผู้นั้นกลับมีงาช้างงอกออกมาแทน เซอร์นิโคลัสโดนยึดไม้กายสิทธิ์และถูกประหารอย่างไม่ชำนาญ ทำให้คอของเขายึดอยู่กับตัวด้วยหนังและกล้ามเนื้อเล็กๆเพียงเส้นเดียว เขาไม่พอใจจนทุกวันนี้ที่ไม่ได้เป็นผีหัวขาดอย่างเต็มตัว

ผีของฮอกวอตส์อีกตนหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีคือ เมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ ที่สิงอยู่ในห้องน้ำหญิง เมอร์เทิลเป็นนักเรียนของฮอกวอตส์ในช่วงที่เธอเสียชีวิต และเธอเลือกที่จะกลับมายังโรงเรียนอย่างถาวร ด้วยเป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือการไปหลอกคู่ปรับเจ้าเล่ห์ของเธออย่าง โอลีฟ ฮอร์นบี้ ผ่านไปหลายสิบปี เมอร์เทิลสร้างชื่อให้แก่ตัวเองว่าเป็นผีที่น่าสังเวชที่สุดในโรงเรียน เรามักจะพบเธอซ่อนอยู่ตามห้องน้ำต่างๆ คอยเติมเต็มช่องว่างกระเบื้องด้วยเสียงร้องครวญครางและโหยหวนของเธอ