ผู้พิทักษ์

ผู้พิทักษ์เป็นคาถาป้องกันที่ได้รับความนิยมที่สุด (และเสกได้ยากที่สุดด้วย) โดยคาถานี้จะสร้างผู้พิทักษ์หรือผู้ปกป้องสีขาวเงินซึ่งมาในรูปของสัตว์ รูปร่างที่แน่นอนของผู้พิทักษ์จะไม่ปรากฏออกมาจนกว่าคาถานี้จะถูกร่ายได้อย่างสมบูรณ์แบบ เป็นที่รู้กันของบรรดาผู้วิเศษว่าคาถาป้องกันตัวอันทรงพลังนี้ยังสามารถใช้เป็นผู้ส่งสารระหว่างพ่อมดด้วยกันได้อีกด้วย การจะเสกผู้พิทักษ์ออกมาเพื่อป้องกันตัวนั้นต้องใช้ความทรงจำที่มีความสุขที่สุด (เลือกความทรงจำที่ทรงพลังที่สุดเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ได้) นี่เป็นคาถาเพียงชนิดเดียวเท่านั้นที่ใช้สู้กับผู้คุมวิญญาณ พ่อมดแม่มดส่วนมากไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ได้ คนที่สามารถเสกคาถานี้ได้จะต้องมีทักษะทางเวทมนตร์ที่สูงกว่าคนทั่วไป

พ่อมดแม่มดบางคนอาจเสกผู้พิทักษ์ที่มีรูปร่างไม่ชัดเจน ซึ่งจะปรากฏให้เห็นในรูปของกลุ่มก้อนหมอกควันสีเงิน ในบางครั้งพ่อมดแม่มดอาจเลือกที่จะสร้างผู้พิทักษ์แบบไร้ตัวตนอย่างจงใจ ถ้าหากว่าเขาหรือเธอมีจุดประสงค์บางอย่าง (อย่างเช่นรีมัส ลูปิน ผู้ซึ่งกลัวและพยายามเลี่ยงที่จะเสกรูปร่างผู้พิทักษ์ของตนเอง) ผู้พิทักษ์แบบไร้ตัวตนไม่ถือว่าเป็นผู้พิทักษ์ที่แท้จริงและนั่นทำให้ประสิทธิภาพของมันมีขีดจำกัด มันจะมีพลังป้องกันได้ไม่เท่ากับผู้พิทักษ์ที่มีตัวตนอย่างชัดเจน

คาถาผู้พิทักษ์เป็นหนึ่งในเวทมนตร์เก่าแก่โบราณและปรากฏอยู่ในเรื่องราวของประวัติศาสตร์เวทมนตร์ รวมถึงเรื่องที่มันถูกใช้เป็นตัวชี้วัดอย่างหนึ่งสำหรับใครก็ตามที่ต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งเกียรติยศอันสูงส่ง (ใครที่สามารถเสกผู้พิทักษ์ที่มีตัวตนอย่างชัดเจนได้ มักจะถูกรับเลือกเข้าให้สู่หน่วยงานชั้นสูงของกระทรวงเวทมนตร์และวิเซนต์กาม็อต ) ผู้พิทักษ์ไม่เป็นที่นิยมในกลุ่มพ่อมดศาสตร์มืดซึ่งมีความเชื่อกันอย่างแพร่หลายและค่อนข้างถูกต้องอยู่เล็กน้อยที่ว่า พ่อมดผู้มีจิตใจสกปรกไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ที่สมบูรณ์แบบได้ (ตัวอย่างที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในเรื่องที่คาถานี้เกิดการตีกลับคือเรื่องราวของพ่อมดศาสตร์มืดที่ชื่อราซิเดียน ผู้ซึ่งถูกหนอนแมลงรุมแทะร่างจนเสียชีวิต) ยากมากที่จะเจอพ่อมดแม่มดซึ่งไร้ศีลธรรมสามารถเสกคาถานี้ได้สำเร็จ (ตัวอย่างเช่น โดโลเรส อัมบริดจ์ ผู้ซึ่งสามารถเสกผู้พิทักษ์แมวเพื่อป้องกันตนเองจากเหล่าผู้คุมวิญญาณ) มันอาจจะจริงที่ว่าการเชื่อมั่นอย่างหนักแน่นว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้องสามารถเป็นแหล่งพลังของความสุขได้เช่นกัน เช่นเดียวกับชายหญิงจำนวนหนึ่งที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรต่อผลกระทบจากสิ่งมีชีวิตศาสตร์มืดกลุ่มนี้ ซึ่งพวกเขาเตรียมที่จะดึงพวกมันเป็นพันธมิตรด้วย คาถาผู้พิทักษ์จึงไม่ใช่อาวุธที่จำเป็นอีกต่อไป

ไม่มีวิธีที่สามารถทำนายรูปร่างของผู้พิทักษ์แต่ละคนได้ล่วงหน้าจนกว่ามันจะถูกเสกออกมา มีงานวิจัยอันยอดเยี่ยมเกี่ยวกับคาถานี้ในช่วงศตวรรษที่สิบแปด โดยศาสตราจารย์คัททูลัส สแฟงเกิล ได้พบหลักทฤษฎีสี่ข้อซึ่งได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นจริงในปัจจุบัน

สแฟงเกิลกล่าวอย่างหนักแน่นว่า รูปร่างของผู้พิทักษ์นั้นจะตรงกับบุคลิกสำคัญที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน แม้แต่ตัวผู้เสกคาถาเองก็ไม่เคยรู้ เขาเรียกมันว่า ‘ตัวตนที่แท้จริง’ โดยเขียนไว้ในผลงานชิ้นเอกของตนเองเรื่อง ‘คาถาป้องกันและยับยั้ง ‘ ใจความว่า

“…….. มนุษย์ที่เผชิญหน้ากับปิศาจอมนุษย์ อย่างเช่นผู้คุมวิญญาณ 

จะต้องดึงพลังจากภายในที่พวกเขาอาจไม่เคยรู้ว่าต้องมีออกมา 

ผู้พิทักษ์จะถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวจากตัวตนของผู้เสกที่หลับใหลอยู่มาเป็นเวลานาน 

ซึ่งตอนนี้ถึงเวลาที่มันจะต้องออกมาเพื่อเป็นแสงสว่าง ……..” 

จากที่สแฟงเกิลได้กล่าวไว้ตรงนี้ เป็นการอธิบายว่าผู้พิทักษ์อาจปรากฏร่างออกมาได้เองโดยที่พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อน แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยได้ฝึกหรือไม่รู้จักคาถาชนิดนี้มาก่อน (กรณีหลังพบได้ยากมาก)

สแฟงเกิลยังสนใจอีกหนึ่งกรณีพิเศษคือ พ่อมดแม่มดบางคนสามารถสร้างผู้พิทักษ์ที่สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจผู้เสก โดยจะเป็นสัตว์ชนิดใดก็ได้ที่พวกเขาโปรดปราน

“…….. มันเป็นการยืนยันความเชื่อของผมที่ว่า 

ผู้พิทักษ์เป็นตัวบ่งชี้ถึงภาวะจิตใจที่กำลังว้าวุ่นหรือมีความไม่ปกติบางอย่างได้เช่นกัน 

ณ ห้วงอารมณ์นี้ พ่อมดอาจเลือกที่จะไม่ปิดบังตัวตนที่สำคัญของตนเอง 

เพราะความจริงพวกเขาอาจเลือกที่จะเปิดเผยมันออกมาตรงๆ ในขณะคนอื่นๆ เลือกที่จะปิดบังไว้ 

อย่างไรก็ตาม – ประเด็นเรื่องรูปร่างผู้พิทักษ์ของพวกเขา – คุณอาจเคยได้รับคำแนะนำที่ว่า 

ควรเคารพและเตือนตัวเองไว้บ้างว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัว

ที่กำหนดไว้แล้วของพ่อมดแม่มดเหล่านั้น ……..” 

รูปร่างของผู้พิทักษ์อาจเปลี่ยนแปลงในช่วงชีวิตของพ่อมดแม่มด กรณีซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีที่ทำให้รูปร่างของผู้พิทักษ์เกิดการเปลี่ยนแปลงคือในช่วงเวลาที่พบการสูญเสียครั้งใหญ่ ตกอยู่ในห้วงความรัก หรือการเปลี่ยนแปลงใดๆ ก็ตามที่มีผลกระทบอย่างมากต่อบุคลิกของบุคคลนั้น อย่างเช่นรูปร่างผู้พิทักษ์ของนิมฟาดอร่า ท็องส์ ได้เปลี่ยนรูปจากกระต่ายยักษ์ไปเป็นหมาป่า (ไม่ใช่มนุษย์หมาป่า) ในช่วงที่เธอนั้นได้ตกหลุมรักรีมัส ลูปิน แต่พ่อมดแม่มดบางคนจะไม่สามารถสร้างผู้พิทักษ์ได้ในช่วงเวลาดังกล่าว จนกว่าพวกเขาจะผ่านพ้นช่วงเวลาที่สร้างความสะเทือนใจนี้ไปได้

โดยปกติ – แต่ก็ไม่ทั้งหมด – รูปร่างของผู้พิทักษ์มักจะเป็นสัตว์ที่พบเห็นได้ทั่วไปในพื้นที่ของผู้เสก โดยเฉพาะสัตว์ที่มีความผูกพันกับมนุษย์มานานอย่างเช่น สุนัข แมวและม้า มีแนวโน้มที่จะปรากฏเป็นร่างผู้พิทักษ์มากที่สุด (แต่ก็ต้องไม่ลืมว่าการเสกผู้พิทักษ์ที่มีรูปร่างได้อย่างสมบูรณ์นั้นก็ทำได้ยากมาก) อย่างไรก็ตาม ผู้พิทักษ์แต่ละตัวนั้นเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของผู้เสก แม้แต่ฝาแฝดแท้ผู้พิทักษ์ของทั้งคู่ก็ยังแตกต่างกัน

ผู้พิทักษ์ที่เป็นสัตว์สูญพันธุ์นั้นพบยากมากแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มี และเนื่องจากความสัมพันธ์ที่มีกับชาวผู้วิเศษมาอย่างยาวนาน ทำให้ผู้พิทักษ์ที่เป็นนกฮูกถูกมองว่าแปลกและพิเศษกว่าใคร ผู้พิทักษ์ที่แปลกและหายากอีกรูปแบบหนึ่งคือ ผู้พิทักษ์ที่เป็นสัตว์วิเศษ อย่างเช่น มังกร เธสตรอลและนกฟินิกซ์ มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งซึ่งไม่เคยถูกลืม คือ ผู้พิทักษ์รูปร่างหนูสกปรกธรรมดาตัวหนึ่งซึ่งถูกเสกโดยอิลเลียส พ่อมดน้อยในตำนานและใช้มันในการโจมตีกองทัพผู้คุมวิญญาณด้วยตัวเอง ผู้พิทักษ์บางส่วน (ซึ่งพบยากมาก) สามารถใช้พลังเวทมนตร์ได้ซึ่งบ่งบอกถึงความพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันมีพลังหรืออำนาจเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด ที่น่ายินดีกว่าคือความสำเร็จในการร่ายผู้พิทักษ์ออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบของผู้เสกมากกว่า