เทคโนโลยี

ในเมื่อคุณสามารถเรียกหาหนังสือ ข้าวของเครื่องใช้หรือสัตว์ต่างๆ โดยการโบกไม้กายสิทธิ์พร้อมกับคำว่า “แอ๊กซีโอ”, ในเมื่อคุณสามารถติดต่อสื่อสารกับเพื่อนและคนรู้จักโดยการใช้นกฮูก เตาผิง ผู้พิทักษ์ จดหมายกัมปนาท วัตถุที่ลงเวทมนตร์ไว้อย่างเหรียญ หรือหายตัวเพื่อไปเจอกับคนเหล่านั้นเป็นการส่วนตัว, ในเมื่อหนังสือพิมพ์ของคุณมีภาพที่เคลื่อนไหวได้ และบางครั้งวัตถุต่างๆก็พูดคุยกับคุณทุกๆวัน นั่นก็ทำให้ดูเหมือนว่าอินเตอร์เน็ตไม่มีความน่าตื่นเต้นอีกต่อไป ที่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่มีวันเจอแม่มดหรือพ่อมดนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตนะ เพียงแต่โดยทั่วไป พวกเขาที่ทำแบบนั้นจะแสร้งทำเป็นไม่ยอมรับว่าที่เล่นนั้นเพราะอยากรู้อยากเห็น หรือกรณีอื่นๆคือกำลังทำการศึกษาค้นคว้าในสายวิชามักเกิ้ลศึกษา

แม้ว่าบรรดาพ่อมดแม่มดไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องใช้อุปกรณ์อำนวยความสะดวกตามบ้านอย่างเครื่องล้างจานหรือเครื่องดูดฝุ่น ยังมีกลุ่มคนบางส่วนในชุมชนผู้วิเศษกำลังเพลิดเพลินไปกับโทรทัศน์ของมักเกิ้ล ถึงกับเคยมีการเรียกร้องจากกลุ่มพ่อมดบางกลุ่มเมื่อนานมาแล้ว ในช่วงตอนต้นของศตวรรษที่สิบแปดให้มีการเริ่มก่อตั้ง บริษัทกระจายภาพและเสียงของพ่อมดประจำอังกฤษ ด้วยความคาดหวังที่ว่าพวกเขาจะได้มีช่องโทรทัศน์เป็นของตนเอง แต่โครงการนี้ก็โดนล้มตั้งแต่แรกเริ่ม กระทรวงเวทมนตร์ปฏิเสธที่จะให้มีการเผยแพร่เรื่องราวของโลกผู้วิเศษในสิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ล ซึ่งแน่นอนว่านี่เป็นการละเมิดบทบัญญติการปกปิดความลับนานาชาติอย่างร้ายแรง

บางคนผิดหวังและคิดว่าการตัดสินใจในส่วนนี้ดูไม่สมเหตุสมผลและไม่เป็นธรรม เพราะวิทยุจำนวนมากกลับถูกดัดแปลงอย่างถูกต้องตามกฏหมายโดยชุมชนผู้วิเศษเพื่อที่พวกเขาจะได้มีไว้ใช้งาน ซึ่งการออกอากาศก็ยังทำได้ตามปกติและเป็นรายการเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์ ทางกระทรวงยอมรับว่าพวกมักเกิ้ลสามารถจับสัญญาณและได้ยินคำแนะนำบางอย่าง เช่น วิธีการตัดแต่งต้นเทนทาคูเลอะมีพิษ หรือวิธีการกำจัดพวกโนมออกจากแปลงกะหล่ำปลี แต่กระทรวงก็ยังโต้แย้งได้ว่า การฟังวิทยุของประชากรมักเกิ้ลโดยภาพรวมนั้นถูกหลอกง่ายและเชื่อต่อความรู้สึกของตนเอง มากกว่ากลุ่มที่รับชมโทรทัศน์ เหตุผลที่ใช้อธิบายความผิดปกตินี้ได้ถูกยืนยันโดยศาสตราจารย์มอร์ดิคัส เอดจ์ในหนังสือ ปรัชญาแห่งมนุษย์ : เหตุใดพวกมักเกิ้ลจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ ศาสตราจารย์เอดจ์ระบุว่า พวกมักเกิ้ลมักชอบที่จะเชื่อว่าตนเองหูฝาดไปเองมากกว่าจะเชื่อว่าตนเองเห็นภาพหลอน

เหตุผลอีกข้อ ที่พ่อมดส่วนมากเลี่ยงที่จะใช้เครื่องมือของมักเกิ้ลและเป็นเรื่องของวัฒนธรรม ชุมชนผู้วิเศษมีความภาคภูมิใจในตนเองบนความจริงที่ว่า พวกเขาแทบไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เครื่องมือของมักเกิ้ลเลยสักนิด (แต่ก็ยอมรับในความฉลาดที่พวกมักเกิ้ลสามารถคิดค้นเครื่องมือเหล่านั้นขึ้นมาได้) เพราะความจริงแล้วพวกเขาแทบจะทำทุกอย่างได้อย่างง่ายดายด้วยเวทมนตร์ การที่บ้านของพวกเขาเต็มไปด้วยเครื่องปั่นผ้าและโทรศัพท์ดูเหมือนจะเป็นการยอมรับว่าบ้านนั้นมีความสามารถทางเวทมนตร์บกพร่อง

ความเกลียดชังในเทคโนโลยีของมักเกิ้ลมีข้อยกเว้นใหญ่อยู่ข้อหนึ่งได้แก่ รถยนต์ (รวมทั้งมอเตอร์ไซค์และรถไฟ) ก่อนที่บทบัญญติปกปิดความลับนานาชาติจะถูกประกาศใช้ พ่อมดและมักเกิ้ลต่างใช้วิธีการขนส่งรูปแบบเดียวกันในแต่ละวันอย่างรถม้าและการเดินเรือ ชุมชนผู้วิเศษถูกบังคับให้เลิกใช้รถม้าเมื่อเข้าสู่ยุคสมัยใหม่ มันออกจะดูขำไปหน่อยถ้าไม่ยอมรับว่า พ่อมดอิจฉาในความสะดวกสบายและรวดเร็วของรถยนต์อย่างมาก ซึ่งเริ่มออกมาวิ่งจนเต็มท้องถนนในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบ แม้แต่กระทรวงเวทมนตร์ยังต้องซื้อรถมาจำนวนหนึ่ง ดัดแปลงพวกมันด้วยคาถาหลายแบบเพื่อประโยชน์ใช้สอยและพวกเขาก็สนุกไปกับพวกมันอย่างมากเสียด้วย พ่อมดส่วนใหญ่หลงรักรถราวกับความรู้สึกหลงไหลสิ่งของบางอย่างในวัยเด็ก และมีบางกรณีในพวกเลือดบริสุทธิ์ ผู้ซึ่งประกาศชัดว่าไม่มีวันที่จะแตะต้องสิ่งของเครื่องใช้ของมักเกิ้ลเด็ดขาด ก็ยังเคยมีการพบว่าบางคนแอบมีรถโรลรอยส์บินได้จอดอยู่ในโรงเก็บรถของพวกเขาเอง แต่ก็ยังมีอยู่บ้างบางคนที่ต่อต้านมักเกิ้ลอย่างรุนแรง ปฏิเสธที่จะใช้เครื่องยนต์อย่างสิ้นเชิง ความหลงไหลในรถมอเตอร์ไซค์ของซิเรียส แบล็ก แน่นอนว่าทำให้พ่อแม่ของเขาต้องไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง