แน่นอนว่าพวกเดอร์สลีย์ไม่ได้เข้าใจว่าดัมเบิลดอร์กำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่อาจรวมถึงผู้อ่านหลายคนที่ได้อ่าน แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ เจ้าชายเลือดผสม เป็นครั้งแรกเมื่อ 19 ปีที่แล้ว (รวมทั้งผมด้วย) – แต่ในวันนี้เด็กวัยรุ่นในวันนั้นได้เติบโตขึ้น หลายคนแต่งงาน มีครอบครัวและมีลูก ถ้าได้ลองย้อนกลับมาอ่านบทนี้อีกครั้ง พวกเราน่าจะเข้าใจว่าความเสียหายที่ดัมเบิลดอร์หมายถึงนั้นคืออะไร

หลังจากได้อ่านจดหมายที่ดัมเบิลดอร์ทิ้งไว้ เพ็ตทูเนียคงรู้สึกว่าเธอถูกบีบให้ยอมรับเลี้ยงแฮร์รี่เพราะไม่มีทางเลือก เมื่อรวมกับความเกลียดน้องสาวที่มีมานานตั้งแต่อดีต เธอจึงทำให้วัยเด็กของแฮร์รี่เต็มไปด้วยการถูกทอดทิ้ง ถูกเมิน ลำเอียงและหลายครั้งก็โหดร้ายจนเป็นแผลที่ติดอยู่ในใจของแฮร์รี่ไปตลอดกาล

จริงอยู่ว่าการที่เธอยอมรับเลี้ยงเขาไว้นั้นมีส่วนให้แฮร์รี่ได้รับการคุ้มครองนานหลายสิบปี (จากเวทมนตร์ที่ดัมเบิลดอร์เสกไว้) แต่การปฏิบัติกับแฮร์รี่อย่างไม่ใยดี ก็เป็นเรื่องที่เธอสมควรถูกตำหนิเช่นกัน

แต่เมื่อมองอีกด้านหนึ่ง เธอก็ได้สร้าง “ความเสียหายที่น่าตกใจ” ทิ้งไว้ให้กับเด็กอีกคนหนึ่งเช่นกัน ซึ่งเป็นลูกชายของเธอเอง

ถึงแม้จะไม่มีแฮร์รี่เข้ามาอยู่ด้วย เพ็ตทูเนียกับเวอร์นอนก็สปอลย์ดัดลีย์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของพวกเขามากอยู่แล้ว ดังนั้นพอมีแฮร์รี่เข้ามาแถมยังได้รับการปฏิบัติที่แทบจะตรงข้ามกันทุกอย่าง ผลเสียที่เกิดขึ้นกับดัดลีย์จึงยิ่งมากและทวีคูณ

ดัดลีย์กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ หลายครั้งเขาก็ทุบตีพ่อกับแม่เวลาไม่ได้ดั่งใจ เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มีน้ำหนักมากเกินเกณฑ์ – แต่กระนั้นเพ็ตทูเนียก็เอาแต่พร่ำบอกว่า ดัดเดอร์สของเธอนั้นกำลังอยู่ในช่วงวัยกำลังโต แม้น้ำหนักของเขาจะพุ่งไปจนเกือบเท่าลูกวาฬเพชฌฆาตแล้วก็ตาม - และในปีต่อมา เขาก็เข้าร่วมแก๊งอันธพาล คอยระรานเด็กและคนอื่นแถวละแวกบ้าน ทำลายข้าวของในสนามเด็กเล่น มั่วสุมสูบบุหรี่กันตามหัวมุมถนน

โชคดีที่เขากลับตัวทัน – อาจต้องขอบคุณผู้คุมวิญญาณที่เข้าจู่โจมในวันนั้น ที่ทำให้ดัดลีย์ได้สติและเห็นสภาพที่แท้จริงของตัวเองว่าเป็นคนอย่างไร (เด็กอันธพาล กำลังเสียคน เพราะพ่อแม่เลี้ยงแบบตามใจ)