บางทีในช่วงแรกมักกอนนากัลอาจจะไม่ได้กังขาในความสามารถของทรีลอว์นีย์ แต่หลังจากทำงานร่วมกันมานานสิบกว่าปี เธอจึงค่อนข้างแน่ใจว่าความสามารถของทรีลอว์นีย์นั้นส่วนใหญ่เป็นการกล่าวอ้างเกินจริง (เราต้องไม่ลืมว่ามักกอนนากัลไม่เคยเห็นตอนที่ทรีลอว์นีย์องค์ลง) – การสร้างบุคลิกให้ตัวเองดูลึกลับ การพยากรณ์ว่าจะมีนักเรียนในชั้นเรียนของเธอต้องตายอยู่ทุกปี หรือแม้แต่ตอนที่ต้องมีการรวมกลุ่มกันเพื่อสังสรรค์ ทรีลอว์นีย์ก็มักจะชอบทักเรื่องความตายอยู่เรื่อยไป – สิ่งเหล่านี้น่าจะทำให้มักกอนนากัลมองว่าเธอนั้น "น่ารำคาญ"

ทรีลอว์นีย์มักจะเก็บตัวเงียบๆ อยู่ในหอคอยของเธอ ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายหรือก้าวก่ายเรื่องของอาจารย์คนอื่นๆ แม้เธออาจต้องปะทะอารมณ์กับมักกอนนากัลบ้าง แต่นั่นก็เป็นแค่เรื่อง “ส่วนตัว” จริงๆ

ดังนั้นเมื่อถึงคราวที่ทรีลอว์นีย์ถูกไล่ออก ซึ่งเกิดขึ้นต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน – เธอถูกไล่ลงมาจากห้องทำงาน พร้อมกับหีบใส่ของที่ลอยตามลงมาติดๆ แถมเกิดในช่วงเย็นของวันเรียน ตรงห้องโถงกลางอีกด้วย – ราวกับว่าคนที่ไล่เธอออกจงใจทำแบบนี้ เพื่อให้ทรีลอว์นีย์ได้รับความอับอาย และดันเป็นคนที่มักกอนนากัลก็เกลียดเสียด้วย

จริงอยู่ที่ทรีลอว์นีย์อาจดูน่ารำคาญในสายตาของมักกอนนากัล แต่เธอก็ไม่เคยเข้ามาก้าวก่ายเรื่องของอาจารย์คนอื่นๆ แม้เธอจะชอบทำนายหรือทักว่าจะมีนักเรียนต้องตายทุกๆ ปี แต่ทรีลอว์นีย์ก็ไม่เคยทำร้ายนักเรียนคนไหนจริงๆ - ซึ่งต่างจากอัมบริดจ์โดยสิ้นเชิง

นั่นอาจเป็นสาเหตุที่มักกอนนากัลเป็นคนแรกที่ก้าวออกมาจากฝูงชนเพื่อปลอบโยนทรีลอว์นีย์ ท่ามกลางเสียงหัวเราะแหลมเล็กของผู้สั่งการ ว่าคำสั่งไล่ออกนี้ลงนามโดยท่านรัฐมนตรีแล้ว ซึ่งมักกอนนากัลอาจได้ปะทะคารมกับเธอเป็นแน่ ถ้าดัมเบิลดอร์ไม่เข้ามาแทรกเสียก่อน โดยเฉพาะเมื่อทรีลอว์นีย์บอกว่าฮอกวอตส์เป็นบ้านของฉัน นั่นคงทำให้มักกอนนากัลรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่ทรีลอว์นีย์กำลังเผชิญอยู่แน่นอน