ประการแรกต้องไม่ลืมว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ ทั้ง 7 เล่ม เป็นการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของแฮร์รี่เป็นหลัก (มีไม่กี่ครั้งที่จะตัดสลับไปเล่าเรื่องอื่นที่ไม่ได้มีแฮร์รี่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย) – ดังนั้นเราไม่มีทางได้รู้เลยว่าเรื่องราวของเฮอร์ไมโอนี่ในช่วง 2 เดือนแรกที่ฮอกวอตส์นั้นเป็นอย่างไร

แฮร์รี่ก็ตัวติดอยู่กับรอน ซึ่งทั้งสองก็วนเวียนอยู่ไม่กี่ที่ ไม่กระท่อมของแฮกริดก็ห้องโถงกลาง ห้องเรียนและหอพักกริฟฟินดอร์ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่อาจจะชอบไปนั่งที่ห้องสมุด ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเธอได้เจอใครที่นั่นบ้าง

ลองคิดภาพว่าคุณเป็นเฮอร์ไมโอนี่ดูนะ เด็กอายุ 12 ปี มาจากครอบครัวมักเกิ้ล ไม่เคยรู้จักโลกเวทมนตร์มาก่อน ดังนั้นฮอกวอตส์จึงเป็นสถานที่ “แปลกใหม่อย่างมาก” สำหรับเธอ เหมือนคุณย้ายโรงเรียนและโรงเรียนใหม่นั้นอยู่ห่างไกลจากโรงเรียนและบ้านเดิมของคุณมาก คุณเอาตัวเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน พวกเราหลายคนที่เป็นผู้ใหญ่กันแล้วมองว่านี่มันไม่ยากที่จะปรับตัว 

แต่แน่นอนว่าสำหรับเด็กอายุ 12 ปีนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ

เฮอร์ไมโอนี่มาฮอกวอตส์แบบคนเดียว โดดเดี่ยวและไม่มีเพื่อนที่เป็นพ่อมดแม่มดมาก่อน แม้เธอจะแชร์ห้องพักร่วมกับเด็กผู้หญิงคนอื่นหรือใช้เวลาอยู่ที่ห้องสมุดเป็นส่วนใหญ่ – ซึ่งก็น่าจะมีแต่เด็กบ้านเรเวนคลอ - แต่ไม่ว่าจะทางไหน ผ่านไปแล้ว 2 เดือน เธอก็ยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว

ส่วนหนึ่งเพราะบุคลิกและนิสัยของเฮอร์ไมโอนี่ด้วย จริงอยู่ที่เราอาจจะคุ้นเคยกับเฮอร์ไมโอนี่ที่คอยชอบเจ้ากี้เจ้าการแฮร์รี่กับรอนอยู่เสมอ ในมุมของเพื่อนที่สนิทกัน ทั้งคู่ต่างรู้ว่าเธอนั้นหวังดี แต่สำหรับการพบกันใหม่ๆ นิสัยดังกล่าวนี้ไม่ใช่การสร้าง first impression ที่ดีแน่นอน และพวกเราเองก็ไม่มีทางรู้เลยว่าก่อนหน้าที่รอนจะพูดแบบนั้นใส่เธอ (หลังออกมาจากห้องเรียนวิชาคาถา) เฮอร์ไมโอนี่อาจเคยโดนคนอื่นๆ พูดกระทบกระเทียบมาในลักษณะเดียวกัน

เธออยู่ห่างไกลจากพ่อแม่ในโรงเรียนประจำ ไม่มีใครเป็นเพื่อนกับเธอ ความเหงา โดดเดี่ยว เดียวดายตลอด 2 เดือนทำให้เธอไม่อาจทนได้อีกต่อไป เมื่อรอนแอบนินทาเธอลับหลัง โดยไม่ทันสังเกตว่าเธอก็อยู่ใกล้ๆ และได้ยินเขาทุกคำพูด

ดังนั้น การเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำตลอดทั้งวันจากความเก็บกดมาตลอด 2 เดือนจึงไม่น่าเป็นเรื่องที่ “เวอร์เกินไป” สักเท่าไรนะสำหรับเด็กอายุ 12 ปี