ความเชื่อเก่าดั้งเดิมของอังกฤษที่ว่าจะโชคร้ายหากคุณเห็นนกฮูกบินผ่านในตอนกลางวันนั้นสามารถอธิบายได้ง่ายมาก นั่นเป็นเพราะว่ามีพ่อมดบางคนละเมิดกฏโดยการส่งจดหมายถึงกันในช่วงตอนกลางวันนั่นเอง อาจเพราะมีบางเรื่องที่น่าตื่นเต้นเร้าใจในโลกเวทมนตร์ ที่พวกเขาต้องการส่งสารถึงกันโดยทันที ซึ่งอาจนำผลพวงที่ไม่ค่อยน่าพึงประสงค์นักมาสู่พวกมักเกิ้ล แม้ว่าพวกเขาจะหาคำอธิบายไม่ได้ว่าทำไม
ในฐานะที่นกฮูก (ส่วนใหญ่) เป็นนกที่ออกล่าเหยื่อตอนกลางคืน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกมันจะถูกพวกมักเกิ้ลมองว่าเป็นสัตว์ที่น่ากลัว หากแต่นกฮูกนั้นเป็นเสมือนคนรับใช้และผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์สำหรับเหล่าผู้วิเศษมานานหลายศตวรรษ แม้ว่าจะมีวิธีการสื่อสารรูปแบบอื่นๆ อีกมากมายที่ผู้วิเศษใช้มาอย่างยาวนาน (ทั้งผู้พิทักษ์ ผงฟลู อุปกรณ์ที่น่าหลงไหลอย่างกระจกและเหรียญ) แต่นกฮูกนั้นมีทั้งความซื่อสัตย์และความน่าเชื่อถือ ดังนั้นพวกมันจึงถูกเลือกให้เป็นการสื่อสารขั้นพื้นฐานที่สุดสำหรับบรรดาพ่อมดแม่มดทั่วโลก
เพราะนกฮูกเป็นผู้ส่งสารที่มีประสิทธิภาพสูง จึงทำให้มีพวกมักเกิ้ลเฝ้ามองดูพวกมันด้วยความพิศวง และเพราะนกฮูกมีพฤติกรรมออกหากินในตอนกลางคืนพวกมักเกิ้ลจึงมีความเชื่อเกี่ยวกับพวกมันที่ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก นกฮูกมีการพัฒนาตาเพื่อให้มองเห็นในตอนกลางคืนได้ดี พวกมันว่องไว สามารถเอาตัวรอดและต่อสู้เมื่อถูกรุกรานได้ ดังนั้นบรรดาผู้วิเศษทั่วโลกจึงเห็นพ้องกันว่าควรมีนกฮูกไว้สำหรับส่งข่าวสักตัวหนึ่งหรือไม่ก็ใช้บริการไปรษณีย์นกฮูกซึ่งมีประจำอยู่ในแต่ละประเทศ ด้วยเหตุผลที่ว่ามันปลอดภัยที่สุด
ไม่ว่าเป็นเพราะพวกมันมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์มาตั้งแต่เกิด (ตรงข้ามกับหมูที่ถูกมองว่าไม่เกี่ยวข้องกับเวทมนตร์เลย) หรือเพราะบรรพบุรุษของพวกมันเคยเป็นสัตว์เลี้ยงซึ่งถูกฝึกโดยเหล่าผู้วิเศษและพวกมันได้สืบทอดลักษณะเหล่านั้นมาด้วย จึงทำให้นกฮูกเป็นสัตว์ที่เรียนรู้ได้ไว และดูเหมือนว่าพวกมันได้พัฒนาทักษะการตามหาและติดตามพ่อมดแม่มดตามที่ผู้ส่งสารต้องการส่งข่าวไปถึง
ความสัมพันธ์อันน่าพิศวงระหว่างชื่อกับตัวบุคคลที่ระบุไว้บนซองจดหมายเป็นที่รู้กันมาอย่างยาวนานของบรรดาพ่อมดแม่มดในทุกวัฒนธรรม แต่วิธีการทำงานของพวกมันยังคงเป็นปริศนาอยู่ แม้แต่ผู้ที่ฝึกสอนพวกมันขึ้นมาให้เป็นนกฮูกส่งจดหมายก็ยังไม่ทราบแน่ชัดในประเด็นที่ว่า นกชนิดนี้เหมือนจะรับรู้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างชื่อของบนจดหมายและพิกัดของผู้ที่เป็นเจ้าของชื่อนั้น ทำให้พวกมันสามารถแกะรอยตามหาพ่อมดแม่มดที่ถูกระบุชื่อไว้ได้ ไม่ว่าเขาหรือเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม นกฮูกไม่จำเป็นต้องทราบที่อยู่ แม้โดยปกติบรรดาผู้วิเศษระบุที่อยู่ของผู้รับลงไปด้วย มีโอกาสน้อยมากที่นกฮูกจะถูกสกัดแล้วจดหมายก็จะตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น
พ่อมดแม่มดไม่ควรส่งสารทางจดหมาย (หรือวิธีการใดๆ ก็ตามที่เป็นการระบุข้อความ) หากพวกเขาต้องการที่จะใช้คาถาประเภทสกัดกั้น อำพรางหรือปลอมแปลง ซึ่งมันจะแผ่อาณาเขตครอบคลุมออกไปเป็นวงกว้าง คาถาเหล่านี้จะช่วยป้องกันคุณจากจดหมายและการติดต่อสื่อสารทุกรูปแบบ เว้นแต่จดหมายจะถูกส่งมาโดยนกฮูกเฉพาะกิจ หากพ่อมดแม่มดคนใดตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะไม่ติดต่อกับบุคคลบางกลุ่มอย่างเจ้าหนี้หรือแฟนเก่า พวกเขาอาจจะต้องใช้คาถาพรางตัวจำเพาะกับคนๆ นั้นโดยเฉพาะ แต่บางทีนกฮูกอาจนำจดหมายมาส่งถึงคุณได้เหมือนกัน โดยมาจากคนอื่นที่ถูกไหว้วานจากคู่กรณีของคุณ ฉะนั้นโดยทั่วไปจะต้องใช้เวทมนตร์ป้องกันที่แข็งแกร่งพอสมควร
นกฮูกที่ถูกฝึกมาจะมีราคาแพงและแทบจะเป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวพ่อมดแม่มดจะมีนกฮูกประจำบ้านเพียงแค่หนึ่งตัวเท่านั้น หรือไม่เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องไปใช้บริการไปรษณีย์นกฮูกแทน
ความรักและหลงใหลในพวกนกฮูกของฉันเกิดขึ้นมานานแล้ว ก่อนที่จะเริ่มปิ๊งไอเดียในการเขียนแฮร์รี่ พอตเตอร์เสียอีก ฉันนึกย้อนไปถึงตุ๊กตานกฮูกที่แม่ทำให้ฉันเมื่อตอนอายุหกหรือเจ็ดขวบ และฉันก็ชอบมันมากๆ เลยด้วย
แน่นอน นกฮูกมีความสัมพนธ์กับเวทมนตร์มาอย่างยาวนาน พวกมันมักจะปรากฏอยู่ในภาพวาดของพ่อมดแม่มดรองจากพวกแมวในฐานะสัตว์วิเศษที่พบมากที่สุด นกฮูกเป็นสัญลักษณ์ของความเฉลียวฉลาดซึ่งพบบ่อยๆ ในช่วงยุคโรมันซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของมิเนอร์ว่า เทพีแห่งปัญญา
สายพันธุ์ของนกฮูกที่ปรากฏในหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์มีทั้งนกฮูกเหยี่ยว (ตัวใหญ่ ขนพองและดูน่าเกรงขาม ซึ่งเป็นของเดรโก มัลฟอย) นกฮูกขนาดจิ๋ว (ตัวเล็ก น่ารัก แต่อาจจะดูไม่น่าเกรงขามเท่าไร อย่างเช่นพิกวิดเจียนของรอน) และนกฮูกหิมะหรือรู้จักกันในชื่อว่านกฮูกผี (เฮ็ดวิกของแฮร์รี่)
ฉันให้ข้อมูลผิดพลาดไปเล็กน้อยเมื่อคราวที่ฉันบรรยายลักษณะของเฮ็ดวิก อย่างแรก นกฮูกหิมะนั้นจะออกหากินตอนกลางวัน อย่างที่สอง พวกมันไม่สามารถส่งเสียงได้ ในขณะที่เฮ็ดวิกมักจะส่งเสียงร้องออกมาเวลาที่มันรู้สึกสบายใจ ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่สื่อให้เห็นถึงคุณลักษณะทางเวทมนตร์ของมันละกันนะ และอย่างที่สาม บรรดาคนรักนกฮูกและผู้เชี่ยวชาญต่างเขียนมาถึงฉันในช่วงแรกว่า นกฮูกไม่กินเบคอน (ในขณะที่เฮ็ดวิกมักจะชอบจิกกินเศษเบคอนเสมอ เมื่อมันต้องมาส่งจดหมายในช่วงอาหารเช้า)
ในคราวที่ฉันนึกภาพของแอรัล นกฮูกแก่ซึ่งถูกใช้งานหนักมาอย่างยาวนานของครอบครัววีสลีย์ ฉันนึกถึงภาพหนึ่งในหัวซึ่งฉันคิดว่าเคยเห็นมาก่อน มันเป็นนกฮูกตัวใหญ่สีเทาขนฟูและดูงงงวยซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน จริงๆ ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเคยเห็นภาพถ่ายของมันจริงๆ รึเปล่าหรือมันเป็นเพียงภาพในจินตนาการที่บิดเพี้ยนไป และมันก็รู้สึกยอดเยี่ยมมากเมื่อฉันไปที่สตูดิโอลีเวสเดน สถานที่ในการถ่ายทำ แฮร์รี่ พอตเตอร์กับศิลาอาถรรพ์เป็นครั้งแรก ฉันเห็นกรงนกขนาดใหญ่ที่มุมห้องและฉันก็สะดุดตากับนกฮูกกลุ่มหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่สีเทาขนฟูและดูงงงวย ซึ่งพวกมันกำลังกะพริบตาและจ้องมาที่ฉัน แต่ละตัวนั้นเหมือนภาพที่ฉันเคยนึกไว้ในจินตนาการมากกว่าครึ่ง พวกมันทั้งหมดคือนกฮูกสีเทาที่ถูกนำมาเล่นเป็นแอรัลนั่นล่ะ
แปลไทยและเรียบเรียงโดย Shootty แอดมินเพจพอตเตอร์ไดอารี่
หากนำบทความออกไปโปรดอ้างอิงเว็บไซต์และผู้เรียบเรียง