Oprah & J.K.Rowling in Scotland

ตำนานของเจ.เค.โรวลิ่ง เริ่มจากหนังสือเด็กอันแสนสนุก ซึ่งเป็นเรื่องราวของพ่อมดเด็กกำพร้าผู้โด่งดังและมีแผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้า เด็กชายผู้มีโชคชะตาอันแสนวิเศษ ซึ่งมันถูกแบ่งไปยังผู้ที่สร้างเขาขึ้นมาด้วย -- เจ.เค.โรวลิ่ง ผู้กลายมาเป็นนักเขียนที่ร่ำรวยที่สุดคนแรกในประวัติศาสตร์ กับหนังสือที่ขายได้กว่า 400 ล้านเล่ม, ถูกแปลออกไปมากกว่า 69 ภาษาและวางขายกว่า 200 ประเทศทั่วโลก แฮร์รี่เล่มสุดท้าย -- เครื่องรางยมทูต -- กลายเป็นหนังสือที่ถูกขายออกไปเร็วมากที่สุดตลอดกาล เท่านั้นยังไม่พอ อาณาจักรของเธอได้กลายมาเป็นภาพยนต์, สินค้า และแม้กระทั่งสวนสนุก แฮร์รี่ พอตเตอร์ กลายเป็นแฟรนไชส์ภาพยนต์ที่ทำรายได้สูงสุดในประวัติศาสตร์ราวๆ 5.3 พันล้านดอลลาร์และยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

OP : ตอนที่เรามาที่นี่ -- ซึ่งเพิ่งจะมาถึงเมื่อวานนี้ -- สก็อตแลนด์นี่สวยงามมากเลยนะคะ เขียวขจีไปทุกที่ มากกว่าที่ใดที่ฉันเคยเจอในไอร์แลนด์ ด้วยสภาพแวดล้อมแบบนี้มันเหมาะอย่างยิ่งที่จะสร้างสรรค์ความคิดต่อไป นั่นถึงว่าทำไมคุณต้องมาที่นี่ เพื่อทำงานให้จบ

JK : จริงค่ะ มันช่วยกระตุ้นไอเดียฉันอย่างมาก ช่วงที่ฉันกำลังจะเขียนเล่มเครื่องรางยมทูตเสร็จ คนทำความสะอาดหน้าต่างก็มาในตอนนั้น พวกเด็กๆ ก็อยู่บ้าน สุนัขก็เห่าไม่หยุด และฉันก็ทำงานไม่ได้เลย แล้วฉันก็ปิ๊งไอเดียออกมาทันทีว่า 'ฉันสามารถใช้เงินกับปัญหานี้และฉันสามารถแก้ไขมันได้นี่' หลายต่อหลายปีที่ผ่านมา ฉันมักจะไปนั่งตามร้านกาแฟและทำงานได้ภายใต้เสียงรบกวนแบบต่างๆ ฉันคิดว่า 'ตอนนี้ฉันสามารถหาที่เงียบๆ ได้แล้วนี่' ดังนั้นฉันจึงมาที่โรงแรมนี้ เพราะมันเป็นโรงแรมที่สวยมาก แต่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่แบบถาวรนะ พวกเขาทุกคนน่ารักกับฉันมาก และฉันคิดว่านักเขียนจะมีลางสังหรณ์เล็กๆ อยู่เสมอ ดังนั้นวันแรกที่เริ่มเขียนก็ผ่านไปด้วยดี จนถึงวันสุดท้ายฉันก็กลับมาที่โรงแรมนี้อีกครั้ง และฉันก็เขียนแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่มสุดท้ายเสร็จสิ้นที่โรงแรมนี้

OP : พวกเรามีบางอย่างคล้ายกันนะคะ อย่างแรก ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ฉันจะทำรายการ Oprah show จากนั้นฉันก็จะไปทำอย่างอื่นบ้าง พอฉันได้อ่านตอนจบของ เครื่องรางยมทูต -- ละอองไอน้ำกลุ่มสุดท้ายระเหยไปในอากาศฤดูใบไม้ร่วง รถไฟเลี้ยวโค้ง มือแฮร์รี่ยังชูขึ้นในท่าโบกลา "เขาต้องไม่เป็นไร" จินนี่พึมพำ ขณะที่แฮร์รี่มองดูเธอ เขาลดมือลงมาอย่างใจลอยและแตะรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผาก "ฉันรู้ว่าเขาจะสบายดี" แผลเป็นนั้นไม่ได้ทำให้แฮร์รี่เจ็บปวดมานานถึงสิบเก้าปีแล้ว ทุกอย่างลงเอยด้วยดี -- พอฉันอ่านตรงนี้จบ ฉันไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกใจหายกับของตอนจบหนังสือชุดนี้ แต่สำหรับคุณ ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่ามันเป็นอย่างไร

JK : มันใหญ่มากค่ะ

OP : คุณรู้รึเปล่าว่า "ทุกอย่างลงเอยด้วยดี" จะเป็นประโยคสุดท้าย

JK : ใช่ค่ะ

OP : แล้วคุณรู้มาตลอดเลยเหรอ

JK : นั่นเป็นคำถามที่ดีมากเลยค่ะ เพราะฉันคิดไว้เมื่อนานมาแล้วว่าคำสุดท้ายจะเป็นคำว่า 'แผลเป็น(scar)' มันเป็นแค่การใช้คำแผลงๆ ที่ฉันจะบอกแก่แฟนๆ และฉันก็เปลี่ยนใจไปใช้ "ทุกอย่างลงเอยด้วยดี"

OP :  แต่คุณก็รู้ว่าหลังจากนี้แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรใช่ไหมคะ

JK : ใช่ค่ะ ฉันรู้ ฉันหยุดคิดไม่ได้ ฉันว่าคุณเองก็คงเป็นถ้าคุณอยู่กับตัวละครทั้งหมดนี้มานาน มันยังคงอยู่ในหัวฉัน ฉันหมายถึงว่าสามารถเขียนมันออกมาเป็นเล่มที่ แปด เก้า สิบ ได้อย่างง่ายดายเลยด้วย

OP : แล้วคุณจะเขียนมันไหมคะ

JK : ฉันจะไม่พูดว่า 'ไม่เขียน' แต่ฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะเขียน ฉันรักการเขียนหนังสือพวกนั้น ฉันแค่รู้สึกว่า ฉันเขียนมันจบแล้ว

OP : บอกฉันหน่อยได้ไหมคะ คุณเคยรู้สึกตกอยู่ในความกดดันบ้างไหม เพราะตอนแรกเริ่ม ในครั้งแรกสุดเลย -- โลกยังไม่รู้จักคุณ แต่หลังจากนั้น เมื่อเริ่มมีการทำสัญญาข้อตกลง เริ่มมีการจะทำเป็นภาพยนต์ และส่วนอื่นๆ ของจักรวาลแฮร์รี่ พอตเตอร์เริ่มขึ้น ฉันมั่นใจว่าความกดดันเริ่มมาหาคุณตั้งแต่ตอนนั้น

JK : ใช่ ถูกต้องเลยค่ะ ฉันสามารถพูดได้ตอนนี้เพราะว่าฉันเป็นอิสระจากมันแล้ว ในตอนนั้นฉันยอมรับว่าไม่รู้หรอกว่าความกดดันที่ยิ่งใหญ่มันเป็นอย่างไร นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันเผชิญ มันเกิดขึ้นเร็วมากสำหรับฉันและมันไม่น่าจะเป็นแบบนั้น คุณนึกออกไหม นี่มันหนังสือสำหรับเด็ก แค่หนังสือเด็ก ยิ่งไปกว่านั้น ฉันบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่ามันต้องไม่เป็นที่นิยมสักเท่าไรและจะต้องปิดตัวลงเร็วๆ นี้ -- แล้วฉันก็ก้าวออกมาจากความสับสนนั้น -- มันรู้สึกว่าเป็นเหมือนเดอะ บีทเทิล -- มันมาถึงจุดที่ฉันรู้สึกว่า นี่มันบ้าไปแล้ว

OP : คุณเพิ่งจะรู้ตอนนั้นเหรอคะ

JK : ใช่ค่ะ มันคือช่วงเวลาที่เด่นชัดจริงๆ สำหรับฉัน ฉันเพิ่งรู้ว่ามันกำลังไปเรื่อยๆ -- สื่อต่างๆ ก็เริ่มให้ความสนใจ แต่มันก็คือความจริงในตอนนั้น ตอนนั้นล่ะที่เริ่มรู้ว่ามันบ้า ฉะนั้นที่คุณถามว่ากดดันไหม ณ ตอนนั้นฉันสามารถบอกแก่ทุกคนได้ว่า "ใช่ ฉันกำลังรับมือกับมันอยู่" ความจริงรู้สึกเหมือนว่าตัวฉันเองแขวนอยู่บนเส้นด้ายเลยด้วยซ้ำ

OP :  แต่ไม่มีใครคาดคิดในหนังสือเล่มแรก เมื่อแฮร์รี่ถูกนำไปฝากไว้กับลุงของเขา ว่าในอนาคตวันหนึ่ง...

OP&JK : เด็กทุกคนบนโลกจะรู้จักชื่อของเขา

OP : แล้วคุณล่ะรู้ไหม

JK : ไม่ค่ะ 

OP : ที่คุณบอกว่า 'เสียงหนึ่งกำลังพูดกับคุณ' นั่นหมายถึง..

JK : ก็.. บางอย่างที่คุณยึดถือเป็นความเชื่อละมั้งคะ

OP : เหรอคะ

JK : คุณรู้ไหม ฉันไม่ใช่คนที่พูดแล้วดูน่าเชื่อถือนักหรอก ฉันไม่ใช่คนประเภทที่เชื่อในเรื่องความเป็นจริงทุกอย่าง ฉันเป็นคนที่ไม่เชื่อมั่นในตนเองมาตลอดและนี่เป็นเรื่องเดียวที่ฉันยึดถือมาในชีวิต ฉันแค่รู้สึกว่า 'ฉันเป็นคนเดียวที่เขียนมันออกมาได้'

OP : มันจริงใช่ไหมคะที่ว่ามันแค่ -- คุณเองก็รู้ดี -- เพราะฉันได้ยินมาว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้มันไหลเข้ามาในหัวของคุณตอนที่คุณกำลังนั่งรถไฟ

JK : ใช่ค่ะ นั่นคือความจริง

OP : จริงเหรอคะ

JK : ฉันเคยเขียนเรื่องอื่นๆ มาบ้างตามที่ฉันอยากจะเขียน ตั้งแต่เมื่อตอนที่ฉันเริ่มจะจำความได้และรู้ว่าพวกหนังสือนั้นถูกเขียนขึ้นมา พวกมันไม่ได้งอกขึ้นมาเองจากพื้นดิน

OP :  ตั้งแต่เมื่อไรคะ 6 ขวบได้ไหม

JK : ใช่ค่ะ ประมาณ 5 หรือ 6 ขวบนี่ล่ะ นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากเป็น

OP : ฉันคิดว่าสิ่งที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ให้เป็นของขวัญแก่คนทั้งโลกคือ การปล่อยให้จินตนาการของทุกคนไม่มีขีดจำกัด

JK : ฉันหวังไว้แบบนั้นนะคะ ฉันว่ามันน่าผิดหวังที่กลัวจะปลดปล่อยจินตนาการ ฉันคิดว่ามันอาจทำให้คุณป่วยได้เลยนะ

OP : แล้วคำวิจารณ์ที่คุณได้รับจากผู้คนศาสนาต่างๆ ล่ะคะ แน่นอนว่าต้องมีคนคิดว่าหนังสือนี้มันมืดมนและน่ากลัวเกินไป ไหนจะเกี่ยวกับพ่อมด เวทมนตร์คาถาแล้วก็อื่นๆ อีก

JK : อืม.. ฉันคิดว่า....

OP : ฉันชอบมากที่คุณเคยให้สัมภาษณ์ว่า ที่คุณเขียนหนังสือชุดนี้ ไม่ใช่เพราะว่ากำลังพยายามทำให้คนหันมาเป็นคริสเตียน

JK : ไม่ ไม่ใช่เลยค่ะ ฉันไม่ใส่รูปแบบความเชื่อใดๆ ลงไปเลย แม้ว่าจะมีภาพแบบคริสเตียนอยู่ในหนังสือบ้าง ก็ปฏิเสธไม่ได้นะคะ โดยเฉพาะในเล่มเครื่องรางยมทูตนี่ชัดเจนมากเลย แต่ว่าไม่ใช่เลย มันเป็นเพียงแค่รูปแบบความเชื่ออย่างหนึ่งที่ฉันสร้างมันขึ้นมา แต่ก็เพื่อตอบคำถามว่ามันจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

OP : แปลว่ามันคือการแสดงความเห็นแบบหนึ่ง

JK :  ใช่ค่ะ เป็นการแสดงมุมมองแบบหนึ่งของฉัน ฉันพยายามจะคิดแบบนี้นะคะว่าพวกเขาจะทำอะไร โอเค ถ้าเราคิดว่าหนังสือนี้มันแทรกไปด้วยความมืดมดและน่ากลัว ฉันคิดว่ามันเข้าท่ามากที่จะเห็นภาพบรรดาผู้ปกครองบอกว่าหนังสือนี้ไม่เหมาะกับเด็กหรือไม่ก็งั้นเราควรจะมาพูดคุยแลกเปลี่ยนด้วยกันนะหรือไม่ก็งั้นมาอ่านด้วยกัน และถ้าเป็นจริงมันจะเยี่ยมมากที่พ่อแม่ลูกนั่งอ่านหนังสือไปด้วยกัน นั่นจะเป็นเรื่องอัศจรรย์เลย การที่มีคนมาวิจารณ์ว่าต้องไม่มีเรื่องของพ่อมดแม่มด คุณต้องไม่ใส่เรื่องพ่อมดหรือเวทมนตร์ลงไปในหนังสือสิ ฉันคิดว่ามันไร้สาระ ไร้สาระมาก! ไม่ว่าในอีกร้อยปี สองร้อยปีหรือสามร้อยปีต่อจากนี้ก็จะมีหนังสือเด็กที่เกี่ยวกับพ่อมด แม่มดและเวทมนตร์ออกมาอยู่ดี เรื่องพวกนี้อยู่กับเราเสมอเพราะมันเป็นความเชื่อในรูปแบบหนึ่งที่อยู่กับมนุษยชาติมานานและมันยังคงมีเสน่ห์น่าสนใจอย่างมากมาย บางเรื่องราวฉันก็มักจะเอามาอ้างอิงในหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์อยู่เรื่อยๆ ฉันกำลังถ่ายทอดมันออกมา ในแง่ของเวทมนตร์ มนุษย์พยายามจะพึ่งพาตนเอง ในแง่ของศาสนาคุณได้พยายามหาสิ่งยึดเหนี่ยวจากภายนอกแต่นั่นก็คือการเรียกร้องหาเวทมนตร์แบบหนึ่ง ฉันไม่ได้พูดว่าตัวฉันเองเชื่อว่าเวทมนตร์มีจริงนะ แต่มันก็เหมือนว่าเวทมนตร์น่ะมีอยู่จริง เห็นได้จากบางคนที่มีอำนาจและใช้อำนาจที่มีในการกำหนดรูปแบบของโลก บางครั้งฉันคิดว่ามันก็คล้ายกับการที่เรามีเงินจำนวนมาก เหมือนกับที่คนส่วนใหญ่ได้กว่าไว้ว่า 'เงินก็เหมือนพลังอำนาจหรือเวทมนตร์ในรูปแบบหนึ่ง' ฉันมักจะคิดแบบนี้ ตั้งแต่ฉันเริ่มมีเงินทองจำนวนมาก แต่ผู้คนมักจะคิดว่า 'ใช่สิ คุณสามารถแก้ปัญหาอะไรก็ได้แล้วนะตอนนี้' จริงเหรอ? มันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ

OP : มันน่าสนใจนะคะว่าคุณรู้สึกอย่างไร ในครั้งแรกที่คุณได้เข้าใจว่าการมีเงินสามารถบันดาลอะไรให้คุณได้ คุณเคยตระหนักไหมคะ ฉันไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนั้นเลย...

JK : คุณเคยรู้สึกแบบนั้นไหมล่ะคะ

OP : ใช่ค่ะ

JK : มันใช้เวลาสักพักเลยใช่ไหมล่ะคะ ที่จะเข้าใจ (หัวเราะ)

OP : และมันยังคงเป็นมาถึงตอนนี้เลยล่ะค่ะ (หัวเราะ)

JK : ฉันก็เหมือนกันค่ะ มันเหมือนราวกับช่วงเวลาที่คุณกำลังเลือกอะไรบางอย่างระหว่างของสองชิ้น

OP : นั่นล่ะค่ะที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน

JK : แล้วคุณก็คิดว่า... ฉันสามารถ --

OP : -- ซื้อทั้งสองอย่างได้เลยก็จบ (หัวเราะ)

JK : แต่ว่าคุณ.. ไม่เคยใช้ชีวิตแบบฉันมาก่อนแน่นอนค่ะ

OP : ใช่ค่ะ เพราะคุณรู้ว่าแค่เงิน 25 ปอนด์ก็มีค่ามากขนาดไหน

JK : แน่นอนคะ จนกระทั่งเดี๋ยวนี้เลย

OP : แต่ในสหรัฐอเมริกา คุณเป็นที่รู้จักในฐานะนักเขียนพันล้านเลยนะคะ

JK : เหรอคะ

OP : ครั้งแรกที่คุณได้รู้ว่าการเป็นนักเขียนพันล้าน มันส่งผลอะไรต่อคุณบ้างคะ

JK : ฉันได้แต่งตัวดีขึ้น แต่ไม่ได้เกี่ยวกับเงินหรอกนะคะ เพราะเมื่อคุณต้องเจอคนรวยจำนวนมากที่แต่งตัวอย่างเวอร์วัง นั่นล่ะค่ะ มันเลยทำให้คุณอยากแต่งตัวให้ดูดีแบบนั้นบ้าง ฉันคิดว่านั่นคือเรื่องใหญ่ที่สุดเพียงเรื่องเดียวที่เงินให้กับฉัน -- และแน่นอน ฉันมาจากจุดหนึ่งที่เคยเป็นซิงเกิ้ลมัมและเลี้ยงลูกแบบปากกัดตีนถีบ และจุดของความจนแบบเต็มรูปแบบเท่าที่คุณจะเคยเผชิญในอังกฤษ ถ้าคุณเคยผ่านจุดเหล่านี้มาคุณปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามีแต่ความกังวลใจอยู่ตลอดเวลา

OP : แล้วตอนนี้คุณอยู่ในจุดที่ยอมรับได้หรือยังคะ ว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่ร่ำรวย

JK : ไม่เลย คุณคิดว่ายังไงล่ะคะ

OP : ฉันว่าดูจะไปถึงจุดนั้นแล้วล่ะคะ

JK : เหรอคะ ฉันก็หวังว่าแบบนั้นนะ

OP : เว้นแต่ว่าฉันจะโง่จนคิดไม่ได้ (หัวเราะ)

JK : ก็นั่นไงคะ เว้นแต่ว่าฉันมันโง่ แล้วคุณรู้ไหม ฉันเป็นคนโง่ที่ไม่เคยยอมรับว่ามีเงิน นั่นล่ะฉันถึงได้กังวล ฉันคิดว่า "โอ้พระเจ้า นี่ถ้าฉันเผลอโพล่งออกไป ฉันจะมองหน้าคนอื่นได้ยังไงล่ะเนี่ย"

OP : สุดท้ายแล้วคุณคิดว่าเงินมันให้อะไรกับคุณคะ

JK : มันช่วยให้คุณมีอิสระค่ะ นั่นล่ะคือสิ่งที่มันทำได้ มันจึงเหมือนกับพลังวิเศษ และไม่จำเป็นว่าต้องคือความหรูหราฟุ่มเฟือย คุณไม่ต้องมานั่งคิดว่าจะไปเที่ยวที่ไหนได้บ้างในวันหยุด เพราะคุณสามารถไปที่ไหนก็ได้ ตามใจคุณ

OP : ฉันได้ยินมาด้วยว่าคุณไม่ขับรถ

JK : ใช่ค่ะ ฉันไม่ขับรถเอง รถเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับฉัน ฉันขวัญเสียกับมันจริงๆ

OP : งั้นแปลว่าคุณมีคนขับรถส่วนตัวสิคะ

JK : ฉันรู้ตัวช้ามากว่าควรจะมีคนขับรถส่วนตัวค่ะ ช้ามาก

OP : แล้วจริงรึเปล่าคะที่คุณยังคงขึ้นรถโดยสาร ฉันได้ยินมาว่าคุณยังขึ้นรถโดยสารอยู่เลย

JK : เป็นบางครั้งค่ะ ช่วงปีที่ผ่านมาฉันยังขึ้นรถโดยสารอยู่บ้าง

OP : พูดถึงเรื่่องก่อนหน้านี้ดีกว่าค่ะ เกี่ยวกับคำวิจารณ์ของผู้คนเกี่ยวกับคุณ คุณเชื่อในพระเจ้าไหมคะ และคุณเรียกมันว่าพระเจ้ารึเปล่า  

JK : ใช่ค่ะ ฉันเชื่อแบบนั้น

OP : แต่เมื่อคุณได้อ่านหนังสือหรือดูภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์ รูปแบบของเรื่องราวมันก็สอดคล้องกัน และก็เห็นได้ชัดในตอนจบว่าความรักคือหัวใจของเรื่องนี้

JK : แน่นอนค่ะ

OP : ความรักชนะ

JK : ใช่ค่ะ ซึ่งมันคือหัวใจหลักของศาสนาใหญ่ๆ และฉันคิดว่านักเขียนคนอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนกัน แต่บางครั้งฉันรู้ค่ะว่าฉันนับถืออะไรเพราะฉันก็เขียนถึงมัน แปลกดีนะ ถ้าคุณได้ถามฉันก่อนที่ฉันจะเริ่มเขียนว่าฉันเชื่อในอะไร ฉันคงไม่มีคำตอบให้คุณ แต่ตอนนี้มันอยู่และเป็นหัวใจหลักของชุดหนังสือพอตเตอร์ คุณพูดถูกเลยค่ะที่ว่า..

OP : ความรักชนะในตอนจบ

JK : ใช่ค่ะ ความรักชนะในที่สุด พวกเราเองก็รู้ดี เมื่อใครสักคนหนึ่งจากไปความรักไม่ได้จากไปด้วย มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ตลอดไปได้อย่างอันน่าอัศจรรย์ในเสี้ยวชีวิตของเรา

OP : งั้นแปลว่าคุณเชื่อในพลังที่เหนือกว่าสินะคะ

JK : ค่ะ ฉันจะบอกว่าฉันเชื่อ และฉันเรียกมันว่าพระเจ้าหรือคำอื่นๆ ที่ดีกว่านี้ในเวลาที่พิเศษ

OP : การแต่งงานครั้งแรกได้สอนอะไรคุณบ้างคะ คุณก็รู้ดี เราได้ยินเกี่ยวกับมันมาบ้างและคุณก็แทบจะไม่เอ่ยถึงมันเลย ในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ นั้น ฉันคิดว่าประมาณ 13 เดือนกับหนึ่งวันใช่ไหมคะ

JK : ใช่ ใช่เลยค่ะ คุณนี่สุดยอดมาก

OP : 13 เดือนกับอีกหนึ่งวัน คุณได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับตนเองบ้างคะ เพื่อไม่ให้มันเกิดซ้ำรอยอีกครั้ง

JK : อืม.. ฉันคิดว่าสิ่งแรกและสำคัญมากที่จะเอ่ยถึงการแต่งงานครั้งนั้น คือ ฉันจะขอเริ่มใหม่อีกครั้ง เป็นขั้นเป็นตอนไปก่อนจะมีเจสสิก้า คนที่สมควรจะได้อยู่ในที่อันน่าพิศมัยและเพียบพร้อมมากกว่านั้น ดังนั้น บางอย่างฉันไม่เสียใจค่ะ

OP : โอเคค่ะ

JK : แต่ฉันหมายถึงแค่การเริ่มสร้างครอบครัวใหม่นะคะ ไม่ได้หมายถึงว่าต้องการมีสามีที่เหมือนกับสามีคนแรกของฉัน

OP : ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่พวกเรามักจะทำ

JK : ใช่ค่ะ ที่คุณถามว่า 'ฉันเรียนรู้อะไรจากการแต่งงานครั้งนั้น' ใช่ไหมคะ ฉันคิดว่าสิ่งที่มันสอนให้กับฉัน -- ซึ่งฉันเองก็ภูมิใจกับมันด้วย -- มันทำให้สัญชาตญาณบางอย่างของฉันเข้มแข็งขึ้น เพราะเมื่อฉันรู้ว่าถึงเวลาที่จะต้องไปต่อ ฉันก็จากมาเลย

OP : มันทำให้คุณรู้จักกับตัวเองมากขึ้นใช่ไหมคะ 

JK : ในภายหลังนะคะ ฉันไม่สามารถพูดออกมาได้ในตอนนั้นจนกระทั่งฉันแน่วแน่ที่จะออกมาจากตรงนั้นและประสบการณ์นั้นจึงบอกฉัน ประมาณว่า ฉันรู้สึกเหมือนออกมาสู่ทางสว่าง ฉันรู้สึกตกใจและใจสลายเล็กน้อย ฉันมีลูกน้อยที่ผอมมากๆอยู่ในอ้อมแขนจากนั้นฉันก็จมตัวเองอยู่กับความยากจนและภาวะซึมเศร้า ในตอนนั้นฉันต้องการแสงแสว่างให้กับชีวิตอย่างมาก แต่กว่าฉันจะคิดได้ก็ตอนจากมากแล้ว ตอนที่เพิ่งรู้ว่าชีวิตแต่งงานของฉันเพิ่งจบลง ฉันก็คิดว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับฉันเหมือนกับที่เกิดขึ้นกับแม่และยายของฉัน แล้วก็หลังจากนั้นอีก 7 ปีเลยกว่าฉันจะเจอผู้ชายที่ใช่สำหรับฉันจริงๆ แต่ก็ตั้ง 7 ปีเลยนะคะ

OP :  แล้วคุณพร้อมไหมคะ สำหรับการแต่งงานใหม่ครั้งนี้

JK : ค่ะ ฉันพร้อมจริงๆ ในครั้งนี้

OP: ในช่วงที่กำลังเกิดเรื่องราวนี้ ฉันได้ยินมาว่าคุณยังคงห่างเหินกับพ่อของคุณเหรอคะ

JK : ใช่ ถูกต้องค่ะ

OP : จริงเหรอคะ

JK : จริงๆค่ะ มันยากที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นคนสาธารณะ แต่มันก็คือความจริงค่ะ

OP : คุณคิดที่จะพยายามประสานรอยร้าวบ้างไหมคะ

JK : ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าคงไม่ ฉันว่ามันเป็นเรื่องใหญ่นะที่คุณรู้สึกเหินห่างกับพ่อแม่ของคุณเอง มันเห็นได้ชัดเจนว่าจะต้องมีเรื่องบางอย่างที่ใหญ่และกระทบกระเทือนจิตใจต่อคุณมากจริงๆ 

OP : คุณเองก็มีเหตุผลของคุณเองใช่ไหมคะ

JK : ฉันมีเหตุผลของฉันค่ะ

OP : อยากจะเล่าให้ฟังบ้างไหมคะ

JK : เรามีความสัมพันธ์ระหว่างกันที่ไม่ค่อยดีนัก -- จากมุมมองของฉันนะคะ -- มานานมาก แต่ฉันก็อยากได้ความเห็นใจบ้างนะคะ และฉันเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจมาเป็นเวลานาน จนมาถึงจุดหนึ่งที่ฉันได้โตขึ้นและรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำแบบนั้นได้ต่อไปแล้วค่ะ

OP : คุณเสียใจไหมคะที่พ่อของคุณไม่ได้มีส่วนร่วมในความสำเร็จของคุณ

JK : อืม ความห่างเหินมันเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันประสบความสำเร็จน่ะค่ะ เขาเองก็อยู่ตรงนั้น ณ ชั่วขณะหนึ่ง แต่ฉันอยากจะบอกคุณด้วยความสัตย์จริงเลยนะ ฉันเสียใจมากกว่าที่แม่ของฉันไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จทั้งหมดของฉัน มันอาจจะดูไม่ดีเท่าไรนะ ฉันหมายถึงว่าเธอควรที่จะ... (ร้องไห้)

OP : คุณคิดว่าเธอจะรักเรื่องที่คุณเขียนไหมนะ

JK : ฉันบอกได้อย่างมั่นใจร้อยเปอร์เซนต์ว่าเธอจะต้องรักมันแน่นอนค่ะ

OP : คุณไม่เคยคาดคิดว่ามันจะกลายมาเป็นอาณาจักรแบบนี้ใช่ไหมคะ ฉันหมายถึงทั้งสวนสนุก ตัวตุ๊กตา รวมทุกอย่างทั้งหมดในจักรวาลของพอตเตอร์

JK : ใช่ค่ะ ไม่เคยคิดเลย บางทีมันอาจจะทำออกมาไม่ดีก็ได้นะคะ

OP: แล้วคุณควบคุมมันได้ไหมคะ

JK : ไม่ค่ะ สำหรับฉันนะคะ ฉันรักหนังสือ ภาพยนต์และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่ แล้วตอนนี้ก็กลายมาเป็นสวนสนุก ตอนที่พวกเขามาหาฉันพร้อมกับข้อเสนอที่วิเศษประมาณว่ามันควรจะออกมาในรูปแบบที่จับต้องได้จริงและใครๆ ก็สามารถมาสัมผัสได้หลายต่อหลายครั้งตามที่พวกเขาต้องการ ฉันได้ฟังไอเดียพวกนั้นแล้วก็ตอบไปว่าตกลง มันน่าจะวิเศษมากเลยนะแต่ส่วนหนึ่งก็คือฉันก็อยากทำมันด้วยล่ะค่ะ เพราะมันดูวิเศษมากเลย และพอลองคิดดูในแง่มุมของแฟนหนังสือ ถ้าฉันเป็นพวกเขา ฉันก็คงอยากมาเที่ยวสวนสนุกเหมือนกัน

OP :  ในนิตยสารของฉันมีคอลัมภ์หนึ่งที่ฉันตั้งชื่อว่า "อะไรที่คุณรู้อย่างแท้จริง" และทุกเดือนที่ฉันจะเริ่มเขียนมัน ฉันมักจะรู้สึกว่า "ฉันไม่รู้อะไรเลย"

JK : ฉันดีใจจริงๆ นะคะที่คุณพูดแบบนั้น (หัวเราะ) เพราะฉันนคงตอบไม่ได้หรอกถ้าคุณถามว่าอะไรที่ฉันรู้อย่างแท้จริง มันยากจริงๆ ที่จะหาคำตอบนี้ 

OP : ใช่ค่ะ แม้ว่ามันจะเป็นบทนำของคอลัมภ์ แต่ถ้าพูดกันจริงๆ มันยากเหมือนกันนะคะถ้าจะตอบว่าคุณรู้จักสิ่งไหนอย่างแท้จริง

JK : ใช่เลยค่ะ

OP : แล้วสำหรับคุณล่ะคะ

JK : อืม ฉันคิดว่าที่แน่นอนจริงๆ คือ ความรักคือพลังที่มีอำนาจมากที่สุดมากกว่าสิ่งใด ฉันคิดถึงตอนที่เกิดเหตุการณ์ 9/11 มีโทรศัพท์หลายสายกลายเป็นสายสุดท้ายสำหรับใครหลายๆ คน สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากบอกต่อโลกนี้คือ "ฉันรักเธอ" มันจะมีพลังอะไรที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านี้อีกล่ะ มีอะไรที่ดีกว่านี้อีกไหม พลังที่อยู่เหนือความกลัวและความตายด้วยนะคะ

OP: น่าสนใจที่คุณอ้างถึงเหตุการณ์ 9/11 นะคะ เพราะฉันก็ยังคงจำมันได้อยู่ตลอดเวลา

JK : มันยิ่งใหญ่มากและตะลึงในช่วงชีวิตของเรา ฉันยังจำได้ภาพติดตาที่มีบางคนหนีลงมาจากตึกนั่นไม่ได้

OP : พวกเขาหนีลงมาไม่ได้ค่ะ

JK : นั่นล่ะค่ะ ตอนที่ฉันเปิดโทรทัศน์และเห็นมัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากเพราะฉันมีเพื่อนดีๆ อยู่ที่นิวยอร์กเหมือนกัน แล้วฉันก็ส่งเมล์ถึงพวกเขาสองคน หนึ่งในนั้นคือ อาเธอร์ ลิฟวินน์ บรรณาธิการของฉัน แล้วเขาก็ส่งเมล์กลับมาหาฉันในแทบจะทันทีและบรรทัดสุดท้ายในเมล์ของเขาก็คือ "เราไม่ควรสอนเด็กๆ เกี่ยวกับพวกปิศาจ เพราะตอนนี้เรามีตัวอย่างให้พวกเขาเห็นชัดเจนแล้ว"

OP : อะไรคือความฝันที่มีความสุขสำหรับคุณคะ

JK : อืม ในแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่มแรก ที่ดัมเบิลดอร์บอกกับแฮร์รี่ว่าคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเมื่อส่องกระจกแล้วจะเห็นตัวเองเหมือนอย่างที่เขาเป็นอยู่จริงๆ ดังนั้นฉันอยากจะบอกคุณว่าฉันรู้สึกใกล้เคียงแบบนั้นเลยค่ะ

OP : แล้วคุณยังจะเขียนหนังสือต่อไปไหมคะ

JK : แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ฉันหยุดเขียนไม่ได้ แม้ว่าตอนนี้ฉันจะผ่านพ้นความยากลำบากมาแล้ว แต่ฉันจะไม่หยุดเขียนหนังสือแน่นอน เพราะมันคือชีวิตของฉันค่ะ

OP : นั่นยอดเยี่ยมมากค่ะโจ ขอบคุณมากสำหรับการพบกันครั้งนี้ค่ะ

JK : ขอบคุณเช่นกันค่ะ