*** ถอดความเฉพาะส่วนที่สัมภาษณ์ J.K Rowling ***

Warning : บทสัมภาษณ์ตอนนี้มีเนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน

JK :  ฉันยังไม่ใช้อินเตอร์เน็ต ในช่วงที่ "ศิลาอาถรรพ์" เพิ่งตีพิมพ์ออกไป จนปี 1998 ฉันถึงได้เริ่มใช้อินเตอร์เน็ต แต่ก็ใช้เพื่อค้นหาข้อมูลกับส่งอีเมลล์เท่านั้น - เหมือนกับพวกเราทุกคนนั่นล่ะ - ตอนนั้น จิตใต้สำนึกของฉันที่บอกว่าต้องปกป้องตัวเอง (รักษาความเป็นส่วนตัว) ฉันจึงไม่ต้องการเข้าไปค้นหาแฮร์รี่ พอตเตอร์ในอินเตอร์เน็ต แต่พอถึงจุดๆ หนึ่ง ที่แฟนด้อมต่างๆ เริ่มตัดเอาบทสัมภาษณ์ของฉันไปเผยแพร่และส่งต่อกัน ฉันเลยเริ่มคิดว่า "โอเค ฉันต้องเข้าไปแล้ว - ฉันต้องรู้ว่าพวกเขาทำอะไร ฉันเพิกเฉยต่อมันไม่ได้อีกต่อไป" 

นั่นจึงเป็นการเข้าสู่โลกออนไลน์ครั้งแรกของฉัน  

ถ้าให้พูดตรงๆ ฉันทั้งหลงไหลและตื่นกลัวพอๆ กัน - ฉันเห็นว่ามีการแบ่งกลุ่มคนออกเป็นบ้านหลังต่างๆ ซึ่งนั่นน่ารักมาก โดยเฉพาะกับเด็กเล็กและวัยรุ่น มีความโรแมนติกเล็กๆ เกิดขึ้นในกลุ่ม มีการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มแฟนด้อมต่างๆ เข้าด้วยกัน ก่อเกิดเป็นมิตรภาพที่แท้จริง - ฉันเฝ้าดูมันเกิดขึ้น และได้เห็นปฏิสัมพันธ์ที่สวยงามต่างๆ มากมายบนโลกออนไลน์

แล้วก็ยังมี - ในช่วงปีหลังๆ มานี้ - ฉันได้เจอผู้คน พวกเขาบอกฉันว่า "ฉันได้พบกับกลุ่มเพื่อนสนิทบน Mugglenet คุณรู้ไหม ฉันกับสามีก็เจอกันโดยมีแฮร์รี่ พอตเตอร์เป็นสะพานเชื่อมกลาง" - มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นเป็นสิ่งสวยงามที่ฉันได้เห็นจากโลกออนไลน์

Megan :  โรว์ลิงเองก็เคยเข้าไปร่วมเล่นกับกลุ่มแฟนๆ อยู่หลายครั้ง โดยไม่เปิดเผยชื่อจริง

JK :  ฉันเลือกใช้ชื่อที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องหรือเชื่อมโยงใดๆ กับพอตเตอร์ - ฉันก็แอบหวั่นใจนะ พอได้เข้าไปอยู่ท่ามกลางสมาชิกที่ใช้ชื่อจากพอตเตอร์เต็มไปหมด และฉันน่าจะเป็นคนเดียวที่ใช้ชื่อง่ายๆ - ไม่รู้สิ - ฉันแค่กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ และอาจเผยความจริงออกมา - แล้วฉันก็เข้าไปในห้องแชท เห็นแฟนๆ กำลังแลกเปลี่ยนทฤษฎีบางอย่างด้วยกัน 

แล้วฉันให้ความเห็นและมุมมองของตัวเองออกไป อย่างธรรมดาและสุภาพมาก แต่แล้วฉันก็โดนผู้ใช้งานคนอื่นๆ รุมถล่ม แล้วบอกให้ออกจากห้องแชทไปเดี๋ยวนี้เลย

ฉันไม่คุ้นกับห้องแชทแบบนั้นมาก่อน และเห็นได้ชัดเลยว่าตอนนั้นฉันดูเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย - แต่ฉันก็ออกจากห้องแชทนั้นจริงๆ - ฉันออกมาเลย แล้วมานั่งคิด - นี่คือสิ่งที่ฉันคิดจริงๆ เลยนะตอนนั้น - "ฉันเขียนหนังสือมาก็จะเข้าเล่มสามแล้ว - ฉันได้แสดงให้เห็นผลของการรังแก ข่มเหงอยู่ในหน้าแรกๆ ของหนังสือแทบทุกเล่ม และฉันเพิ่งได้ตระหนักในตอนนั้นเองกว่า พฤติกรรมชอบขมขู่และเผด็จการ เป็นหนึ่งในอาการป่วยที่เลวร้ายที่สุดของการเป็นมนุษย์"

ฉันมองดูสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ดูสิ่งที่ผู้คนเหล่านี้ซึ่งบอกว่าเป็นแฟนตัวยงของเฟรนไชส์ที่ฉันสร้าง - ถ้าฉันกลายเป็นคนที่ดูโง่เง่าในสายตาพวกเขาล่ะ - ซึ่งจริงๆ ฉันก็ไม่แคร์หรอก เพราะฉันก็ประสาทแข็งพอควร - แต่นึกภาพว่าถ้าฉันเป็นเด็กอายุ 12 ขวบ ที่กำลังตื่นเต้นและได้เข้าไปในห้องแชทนั้นเป็นครั้งแรก ก่อนจะถูกรุมต่อว่าอย่างเจ็บแสบแทบจะในทันที เพียงเพราะว่าไม่เห็นคล้อยไปกับความเห็นส่วนใหญ่ของกลุ่ม แล้วก็ถูกเตะออกมาเพราะว่าเป็นคนหน้าใหม่ที่ความคิดไม่เข้าพวก - ฉันเลยสนใจมากๆ ที่พวกเขาชอบและหลงไหลในหนังสือพอตเตอร์ แต่ขณะเดียวกัน ก็มีพฤติกรรมเหมือนแบบที่ฉันได้แสดงให้เห็นในหนังสือว่าเลวร้ายและแปลกประหลาดที่สุด

แน่นอนว่ามีพวกชอบก่อกวนอยู่ในสังคมออนไลน์ของ Mugglenet ถึงแม้จะน่ารังเกียจ แต่คนพวกนี้ก็มีอยู่จริง - ตอนแรกฉันก็ว่ามันตลกดี ที่คุณยอมเสียเวลาแต่ละวันมานั่งก่อกวนคนอื่น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันถึงได้เริ่มตระหนักว่ามันเริ่มกลายเป็นการข่มขู่ - ในช่วงต้นปี 2000 ฉันเริ่มตระหนักได้ว่ามีการโจมตีกลุ่มคนเปราะบาง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกเด็กๆ ที่เพิ่งเข้ามาในชุมชนพอตเตอร์และเพิ่งพบว่าตนเองถูกกันออกไปเป็นคนนอกกลุ่ม 

ฉันรู้สึกว่าต้องปกป้องคนกลุ่มนี้ จากการเฝ้าดูพวกชอบก่อกวนปฏิบัติกับคนเหล่านี้ มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มพบว่ามันไม่น่าขำอีกแล้ว แต่กลับสร้างความกังวลใจให้กับฉันแทน และมันได้นำฉันไปสู่การสร้างสัมพันธ์ระยะยาวทางจดหมายกับผู้คนเหล่านั้น ฉันยังจำได้เลยว่ามีเด็กคนหนึ่งเขียนจดหมายมาหา ซึ่งฉันกับเลขาส่วนตัวต้องโทรไปที่โรงเรียนของเด็กคนนั้น เพราะเรากังวลกันมากๆ ว่าเด็กคนนี้อาจฆ่าตัวตาย - ฉันรับรู้มากเกินไป และฉันยังคงตระหนักดีว่าหนังสือพอตเตอร์เป็นที่พักใจให้กับใครบางคนที่แตกต่างและบางคนที่เปราะบาง 

Megan :  ตอนนั้นคุณประหลาดใจไหม ที่กลุ่มวัยรุ่นเกย์ดูจะผูกพันธ์กับหนังสือของคุณมากเป็นพิเศษ

JK :  บอกตามตรงเลยนะ ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร  ที่น่าทึ่งเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์คือ เมื่อคุณเดินทะลุกำแพงตรงเข้าไปยังตรอกไดแอกอน นอกเหนือจากสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมา เหล่าผู้วิเศษก็ยังเป็นมนุษย์ปถุชนเหมือนกับพวกเรานี่เอง เพียงแต่ว่าเมื่อคุณเสกเวทมนตร์ได้ สิ่งที่ดูเป็นการเย้ยหยันหรือแบ่งแยกในโลกของมักเกิ้ลเรา แทบไม่มีความสำคัญอะไรในโลกเวทมนตร์นั้นเลย 

Megan :  คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเนื้อหาในหนังสือของคุณ เกี่ยวกับคนที่รู้สึกแปลกแยกจากคนอื่น และทำให้รู้สึกเหมือนว่าเป็นคนนอกสังคม เนื้อหาตรงไหนที่เชื่อมโยงไปถึงคนกลุ่มนั้น

JK : ฉันคิดว่าเป็นตัวละครที่ดูน่าสงสารมากที่สุดอย่างลูปิน คนที่ถูกสังคมตีตราจากบางสิ่งที่ติดอยู่ในตัวเขาและเขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ ตัวละครที่น่าเห็นใจเหล่านี้มักจะต้องสู้กับสิ่งที่เขาถูกตีตราและไม่มีวันเอาออกไปจากตัวได้ แฮร์รี่เองก็เป็นคนเจ้าอารมณ์ รอนก็ด้วยในบางที แต่นั่นก็เป็นแค่ข้อบกพร่องเล็กๆ ในตัวของทั้งสอง พวกเขาช่วยเติมเต็มให้กันและกัน พวกเขาเติบโตมาด้วยกันและสุดท้ายก็กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกัน ซึ่งนั่นเป็นความงดงามของมวลมนุษย์อย่างแท้จริง

ฉันคิดว่าพวกเดอร์สลีย์คือภาพรวมของการใช้ความเผด็จการและอำนาจนิยม ที่ต้องการให้คุณเชื่อฟังพวกเขาอย่างเดียว ห้ามตั้งคำถาม ซึ่งนั่นไม่ใช่โลกที่คุณต้องการเมื่อไปที่ฮอกวอตส์

Megan :  ฉันอยากย้อนกลับไปถึงสุทรพจน์ของคุณที่ฮาร์วาร์ดเมื่อปี 2008 ณ จุดนั้น ไม่ว่าจะดีหรือแย่อย่างไร ดูเหมือนว่าคุณจะกลายเป็นผู้นำทางศีลธรรมให้กับผู้คนในวันนั้นไปแล้ว คุณบอกพวกเขาว่าพวกเราควรต้องให้ความเห็นอกเห็นใจกับคนที่แตกต่างจากเรา แต่พอถึงตอนนี้ มันยากมากที่จะนึกภาพว่าคุณจะถูกฮาร์วาร์ดต้อนรับอีกครั้งรึเปล่า สิ่งที่ฉันอยากรู้จากคุณคือ มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า และคุณเริ่มสังเกตุเห็นมันตั้งแต่เมื่อใด

JK : ฉันเริ่มคิดทบทวนอยู่หลายครั้ง ก่อนจะพบว่าแพลทฟอร์มวัฒนธรรมย่อยๆ นี้ เริ่มมีการใช้กฏที่เข้มงวดและตายตัว มีการจัดกลุ่มและแบ่งแยกความเชื่อ ความเชื่อแบบนี้จะถูกยอมรับ ความเชื่อแบบนี้จะต้องถูกแบน แล้วทุกอย่างที่ดูสมเหตุสมผล ก็เริ่มลดลงไปเรื่อยๆ -  ฉันกังวลมากเพราะสำหรับฉันแล้ว นี่มันคือจุดเริ่มต้นของเผด็จการทางความคิดและการไร้ซึ่งความเข้าอกเข้าใจผู้อื่น ที่ฉันได้แสดงให้เห็นในหนังสือของฉันทุกเล่ม ว่าสิ่งที่ฉันต่อต้านมากกว่าสิ่งใด นั่นคือความเผด็จการและอำนาจนิยม - และนั่นคือสิ่งที่ฉันเห็นและเริ่มทำให้ฉันกังวลมากขึ้นทุกที

คนที่ทำให้ฉันเริ่มกังวลใจวัฒนธรรมย่อยรูปแบบนี้อย่างจริงจังเป็นครั้งแรก ก็คือ Mio Yiannopoulos* ผู้ยั่วยุและปลุกปั่นจาก alt-right  จริงๆ ฉันว่าคุณควรลองไปสัมภาษณ์เขาด้วยก็ดีนะ - ฉันเฝ้าดูเขาปราศัยตามมหาวิทยาลัยต่างๆ แล้วก็มีการประท้วง การจราจล และฉันก็คิดว่านั่นเป็นข้อผิดพลาดเชิงกลยุทธ์ที่แย่มาก และฉันก็พบว่า พวกคุณกำลังให้อำนาจกับชายคนนี้มากเกินกว่าที่เขาสมควรจะได้เพราะเขามีพฤติกรรมแบบนี้น่ะเหรอ มันทำให้ Mio ดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์มากกว่าที่เขาเป็นเหรอ ฉันคิดว่ามันดูเป็นการใช้กลยุทธ์ที่น่าเกลียด ขึ้นไปบนเวทีแล้วเผยแพร่ความคิดที่ชวนคลื่นไส้และปลิ้นปล้อนของเขาเอง กระนั้นพวกคุณก็ยังจะหนุนหลังเขาอย่างไม่หยุด และให้อำนาจเขาโดยการเที่ยวปิดปากคนที่ไม่เห็นด้วย

JK : คุณรู้ไหมว่าฉันเคยร่วมเดินขบวนมาก่อนนะ ฉันเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวมวลชนอย่างแน่นอน ฉันเคยร่วมลงนามในข้อเรียกร้องและแสดงออกในช่องทางต่างๆ  แต่กับการปราศรัยของนักพูดคนนี้ ฉันคิดว่าพวกเขากำลังเดินไปสู่ทางตัน แม้ว่าพวกเขาจะมีเป้าหมายหรืออุดมการณ์ที่เหนียวแน่น เพราะสุดท้ายมันก็มักจะจบด้วยการเดินลงจากเวทีพร้อมกับกล่าวว่า "ดูสิ ไม่เห็นมีใครกล้ามาดีเบตกับผมเลย" - ซึ่งนั่นเป็นวิธีที่อันตรายและน่าหงุดหงิด และฉันไม่คิดว่าพวกเราต้องการให้ alt-right อยู่ในแสง แต่นั่นล่ะกลับเป็นสิ่งที่พวกเขากำลังทำ (แม้จะโดยไม่ตั้งใจก็ตาม)

JK : แล้วจากความกังวล ก็เริ่มกลายเป็นความหวาดกลัวจากสิ่งที่ฉันได้เห็น ฉันคิดว่าการเคลื่อนไหวของนักเคลื่อนไหวพวกนี้ (กลุ่มนักเคลื่อนไหวข้ามเพศ) เริ่มทำให้ฉันหนักใจขึ้นมาจริงๆ จากการที่เห็นพวกเขาแสดงความก้าวร้าวนอกการประชุมของกลุ่มเฟมมินิสต์ มีเสียงกระแทกแดกดัน เตะหน้าต่าง ดูแล้วน่าข่มขวัญอย่างมาก - แล้วแต่ละคนก็สวมหน้ากาก ซึ่งฉันขอพูดตรงๆ เลยนะ ว่ามันไม่ได้ทำให้คุณดูน่าไว้ใจเลย คนประสาทดีที่ไหนจะสวมไอ้โม่งสีดำ แถมยังไปยืนแสดงพฤติกรรมแบบนั้นอีก - ฉันเห็นสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นแล้วรู้สึกสะเทือนใจมาก เพราะสิ่งที่ฉันเฝ้าดูด้วยความกังวลมันได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ และกำลังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก